Πέμπτη 29 Ιουλίου 2010

ΕΡΩΤΑΣ ΤΑΧΑ....(ΜΥΡΤΙΩΤΙΣΣΑ)

Έρωτας τάχα νάν΄ αυτό
που, έτσι με κάνει να ποθώ
τη συντροφιά σου,
που σα βραδιάζει, τριγυρνώ
τα φωτισμένα για να ιδώ
παράθυρά σου;

Έρωτας νάν΄ ή σιωπή
που, όταν σε βλέπω, μου το κλει
σφιχτά το στόμα,
που, κι΄όταν μείνω μοναχή,
στέκω βουβή κ΄εκστατική
ώρες ακόμη.

Έρωτας νάναι ή συφορά
με κάποιου αγγέλου τα φτερά
που έχει φορέσει,
κι΄ έρχετ΄ακόμη μιά φορά
με τέτοια δώρα τρυφερά
να με πλανέσει;

Μα ό,τι και νάναι το ποθώ
και καλώς νάρθει το κακό
που είν΄από σένα,
θα γίνει υπέρτατο αγαθό,
στα πόδια σου αν θα σωριαστώ
τ΄αγαπημένα......

ΜΟΝΟ ΓΙΑΤΙ Μ' ΑΓΑΠΗΣΕΣ,

Δεν τραγουδώ παρά γιατί μ' αγάπησες
σε περασμένα χρόνια.
Και σε ήλιο, σε καλοκαιριού προμάντεμα
και σε βροχή, σε χιόνια,
...δεν τραγουδώ παρά γιατί μ' αγάπησες.

Μόνο γιατί με κράτησες στα χέρια σου
μια νύχτα και με φίλησες στο στόμα,
μόνο γι' αυτό είμαι σαν κρίνο ολάνοιχτο
κι έχω ένα ρίγος στην ψυχή μου ακόμα,
μόνο γιατί με κράτησες στα χέρια σου.

Μόνο γιατί όπως πέρναγα με καμάρωσες
και στη ματιά σου να περνάει
είδα τη λυγερή σκιά μου ως όνειρο
να παίζει, να πονάει,
μόνο γιατί όπως πέρναγα με καμάρωσες.

Γιατί, μόνο γιατί σε σεναν άρεσε
γι' αυτό έμειν' ωραίο το πέρασμά μου.
Σα να μ' ακολουθούσες όπου πήγαινα
σα να περνούσες κάπου εκεί σιμά μου.
Μόνο γιατί σε σεναν άρεσε.

Μόνο γιατί μ' αγάπησες γεννήθηκα
γι' αυτό η ζωή μου εδόθη.
Στην άχαρη ζωή την ανεκπλήρωτη
μένα η ζωή πληρώθη.
Μόνο γιατί μ' αγάπησες γεννήθηκα.

Μονάχα για τη διαλεχτήν αγάπη σου
μου χάρισε η αυγή ρόδα στα χέρια.
Για να φωτίσω μια στιγμή το δρόμο σου
μου γέμισε τα μάτια η νύχτα αστέρια,
μονάχα για τη διαλεχτήν αγάπη σου.

"ΑΝΤΕΧΩ ΑΚΟΜΑ ΜΑΤΙΑ ΜΟΥ"

Πήρες τις νύχτες σου τις καληνύχτες σου
χάθηκες μέσ' τη βροχή
άφησες μια φωτογραφία για να μιλάμε μαζί
ότι παράτησες ειν' όπως τ άφησες
όλα είναι ίδια εδώ
όλα βουλιάζουνε
όλα ρημάζουνε
πάντα στον ίδιο σκοπό
κι εγώ ακόμα εδώ.

Γύρω μου πρόσωπα κρύα κι απρόσωπα
απελπισμένες σιωπές
χάρτινα άσματα ροκ αποσπάσματα
απεγνωσμένες φωνές
βράδια ανόητα πάντα αυτονόητα
χάνονται μέσ' τον καπνό
όνειρα ήπια χρόνια ερείπια
πάντα στον ίδιο σκοπό
κι εγώ ακόμα εδώ.

Αντέχω ακόμα μάτια μου
Αντέχω

Σε σένα ελπίζω μάτια μου
Μόνο εσένα έχω
Αντέχω ακόμα μάτια μου
Αντέχω
Μόνο για σένα μάτια μου
Μόνο για σένα αντέχω

Έρωτες διάφοροι μόνοι κι αδιάφοροι
σέρνονται δίχως μιλιά
η εγκατάλειψη σε επανάληψη
μια ιστορία παλιά
όλα είναι γνώριμα ίδια κι ανώριμα
πότε θα φύγω από δω
όλα τελειώνουνε όλα παγώνουνε
πάντα στο ίδιο σκοπό
κι εγώ ακόμα εδώ

Δευτέρα 12 Ιουλίου 2010

Κάτω απ' τη μαρκίζα - ΒΙΚΥ ΜΟΣΧΟΛΙΟΥ

Ό,τι από σένα τώρα έχει μείνει
σε μια φωτογραφία της στιγμής
είναι αυτό που δεν τολμούν τα χείλη
σ' εκείνο το τοπίο της βροχής.

Όλα μου λεν πως έχεις κιόλας φύγει
κι ας λάμπει η ξενοιασιά της εκδρομής.
Εσύ όπου να πας, σ' όποιο ταξίδι,
σε λάθος στάση θα κατεβείς.

Χρόνια μετά και κάτω απ' τη μαρκίζα
σε βρήκα που 'ρθες για να μη βραχείς,
ίδια η βροχή τα μάτια σου τα γκρίζα
μα τίποτα, όπως πάντα, δε θα πεις.

Μονάχα εγώ ρωτώ χωρίς ελπίδα
πού μένεις, πού κοιμάσαι και πώς ζεις,
κι εσύ που ξέρεις όσα η καταιγίδα
δεν έχεις κάτι για να μου πεις.

Παρασκευή 9 Ιουλίου 2010

ΓΛΥΚΟ ΠΑΡΑΠΟΝΟ - Federico Garcia Lorca

Να στερηθώ το θαύμα μη μ' αφήσεις
στα μάτια σου να χάνομαι και να 'χω
τη νύχτα ν' ακουμπάει στο μάγουλό μου
το ρόδο της ανάσας σου μονάχο

Πονώ που είμαι εδώ, σ' αυτή την όχθη,
κορμός χωρίς κλαδιά στην ερημιά του
χωρίς χυμό χωρίς πηλό και άνθη
για το σαράκι μες στα σωθικά του

Αν είσαι ο κρυμμένος θησαυρός μου
η σταύρωση και η νωπή μου θλίψη
κι εγώ σκυλί της επικρατειάς σου

Αυτό που έχω κερδίσει ας μη μου λείψει
και που στολίζει τώρα τα νερά σου
με φύλλα από το φθινόπωρό μου

Πέμπτη 8 Ιουλίου 2010

ΘΑ ΝΙΩΘΩ ΠΑΝΤΑ

Μια αντάρα
Μια θύελλα
Γιατί;;;
Είναι τόσο ασφαλής η ευθεία της καθημερινότητας
Είναι τόσο ξεκάθαρος ο μονόδρομος , που καθώς τον περπατάς , κλείνεις από μόνο σου , πίσω σου τις πόρτες , μην τυχόν και κάποια τρελή σκέψη σε κάνει να δεις το δρόμο … και αλλιώς , μην τυχόν και κάποια στιγμή ευαισθησίας και αδυναμίας αφήσει κάποια χαραμάδα στο αλλού και στο αλλιώς...
Είναι τόσο σίγουρο ότι δεν θα ξεμυαλλιστείς από τα χρώματα
αν βλέπεις μόνο το άσπρο και το μαύρο.
Είναι τόσο ανώφελο να προσπαθείς να εξηγήσεις πράγματα , αν για όλα υπάρχει το άλλοθι:"για να μπορώ να κάνω κάτι άλλο , απλά θα έπρεπε να είμαι κάποιος άλλος"...

Συγχωροχάρτι λοιπόν για όλα στον εαυτός μας…;;;;

Δεν έχουμε την ευθύνη των επιλογών μας;;;;
Και ποιο είναι άραγε εκείνο το σημείο καμπής που μας περνά από το ανώδυνο επίπεδο του «έτσι ήταν οι καταστάσεις και τα δεδομένα και η ψυχολογία και η ωριμότητα όταν έπαιρνα τις αποφάσεις μου , άρα πως θα μπορούσα να επιλέξω κάτι άλλο;Πάλι καλά που είχα και την δυνατότητα της όποιας επιλογής!» στο επώδυνο και συνειδητό δεδομένο του «μπορώ και οφείλω να επιλέγω και τώρα πια , μεγάλωσα , και έχω απόλυτη συναίσθηση και γνώση και ευθύνη γι΄ αυτό που επιλέγω»;;;

Κι αν είναι όλα τόσο ασφαλή , ξεκάθαρα και σίγουρα ,και προκαθορισμένα από τις καταστάσεις και τους γύρω μας να γίνουν έτσι... αφού δεν θα μπορούσαν να ήταν αλλιώς , γιατί αρκεί μια ματιά , μια συζήτηση εκ βάθους ,μια σκέψη , ένα άγγιγμα τυχαίο να κάνει την ευθεία της καθημερινότητας να μοιάζει στις γραμμές του παλμογράφου; Η νομοτέλεια τότε καταρρέει και βασανίστική σκέψη του "θα μπορούσε να ήταν κι αλλιώς" αμείλικτη περιμένει να την αντιμετωπίσουμε...
Γιατί μπορεί ένα απλό ταίριασμα λόγων και καταστάσεων και σκέψεων να σε ξεστρατήσει από όλα όσα είχες τόσο επιμελώς τακτοποιήσει εκεί έξω στην ζωή σου αλλά και εδώ μέσα στην ψυχή σου και στο μυαλό σου κυρίως ; Μήπως γιατί τελευταία ήσουν ο μόνος επισκέπτης στα δαιδαλώδη στενοσόκακα του μυαλού σου;
Μήπως γιατί όταν βρέθηκε κάποιος να χτυπήσει αυτή την πόρτα του μυαλού , αυτό και μόνο σαν γεγονός σε συνεπήρε; Ή μήπως γιατί τελικά ζωντανοί είναι μόνο όσοι μπορούν να αφήνουν το μυαλό τους να πετά και την ψυχή τους να ταξιδεύει ακόμη και αν το άλλο από τα δυο τους φτερά , είναι δέσμιο της ευθείας , της μονιμότητας του σταθερού , "του αδύνατον να αλλάξει";
Το να μπορώ να βλέπω και κάπως αλλιώς κάποια πράγματα και να μπορώ να σκέφτομαι πως θα ήταν το σήμερα , αν κάποιες αποφάσεις ήταν διαφορετικές , αν είχαμε κάπου φανεί πιο δυνατοί ή πιο αδύνατοι ή πιο θαραλλέοι , οι πιο συναισθηματικοί ή πιο σκληροί , δεν σημαίνει πως αναιρούμε και απαξιώνουμε αυτό που έχουμε και ζούμε.Είμασταν εμείς που το αποφασίσαμε , το επιλέξαμε ή που αφεθήκαμε να μας επιλέξει σε κάποπια άλλη στιγμή της ζωής μας. Τις περισσότερες φορές είναι και αυτό που αντέχουμε τελικά και αυτό που μπορούμε να διαχειριστούμε και αυτό που μας αξίζει!!!
Είναι σωτήριο όμως να μπορούμε να διακρίνουμε και το αλλιώς ....
πονάει ίσως κάποιες φορές
μας χαροποιεί κάποιες άλλες
μας καθησυχάζει
μας λυτρώνει κάποιες τρίτες
αλλά μας κάνει σίγουρα καλό στο μέλλον
μας εξελίσσει
μας διδάσκει...

Φοβόμαστε οι άνθρωποι αυτά που νιώθουμε…
και τότε τους αλλάζουμε ονόματα…
Το μίσος το λέμε αντιπάθεια
Την απώθηση την λέμε αδιαφορία
Την έλξη την λέμε συμπάθεια
Το πάθος το λέμε έρωτα

Και ξεγελιόμαστε...
Όμως , δεν χρειάζεται να κρυβόμαστε από εμάς
είναι ανώφελο και δεν κρατάει πολύ , ποτέ...

Εγώ θέλω να μπορώ να βλέπω όλα τα χρώματα στον ουρανό…
Έστω κι αν ξέρω ότι δεν μπορώ ποτέ πετάξω , να τα πιάσω...

Θα τα λέω όμως πάντα με το όνομά τους : χρώματα , μίσος , πάθος ,
ικανοποίηση , δίψα , αυτό μου αρέσει , αυτό όχι ,
εκείνο με γεμίζει , το δεύτερο με ντροπιάζει ,
αυτό μου αξίζει , το άλλο όχι ,
εκείνο το θέλω , το ΄δίπλα με άφήνει αδιάφορη ,
ετούτο το αρπάζω , το άλλο το πετώ...

Τελικά ο καθένας μας , είναι ίσως ευτυχής ,
αγγίζοντας τα κοντινά του υπαρκτά , τα δεδομένα του...
κι εγώ το ίδιο...

Θα βλέπω όμως ΠΑΝΤΑ

Και θα νιώθω ΠΑΝΤΑ

Ακόμη κι αν τρομάζω
Ακόμη κι αν εγκλωβίζομαι
κι αν αναθεωρώ
κι αν ανατρέπω
Ακόμη κι αν δένομαι
κι αν νοσταλγώ
κι αν ονειροπολώ
Ακόμη κι αν πονώ...

Σάββατο 3 Ιουλίου 2010

ΣΤΟ ΘΟΛΩΜΕΝΟ ΜΟΥ ΜΥΑΛΟ - ΑΚΗΣ ΠΑΝΟΥ

Στο θολωμένο μου μυαλό
ο κόσμος είναι μια σταλιά,
κάτι σκιές απ' τα παλιά
και κάποιο πάθος μου τρελό.

Και κάποιο πάθος μου τρελό,
στο θολωμένο μου μυαλό.

Το θολωμένο μου μυαλό
μ' έχει προδώσει προ πολλού,
του λέω αλλού και τρέχει αλλού,
με κάνει και παραμιλώ.

Με κάνει και παραμιλώ,
το θολωμένο μου μυαλό.

Του θολωμένου μου μυαλού
τους εφιάλτες τραγουδώ,
κι αν σας επίκρανα ως εδώ,
φταίει το πάθος του τρελού.

Φταίει το πάθος του τρελού,
του θολωμένου μου μυαλού.

Παρασκευή 2 Ιουλίου 2010

Τίποτε δεν έχει νοημα πια..
Για άλλη μια φορά ο "άλλος' εαυτός νίκησε...
Αυτός ο άλλος , των άλλων πλάσμα , πάντα επιβάλλεται...

ΤΟ ΟΝΕΙΡΟ --ΑΛΚΙΝΟΟΣ ΙΩΑΝΝΙΔΗΣ

Πάνε δυο μήνες που 'χω να σε δω
ποιος ξέρει τώρα πια τι είμαι για σένα,
ίσως ακόμα και να παρεξηγηθώ
για το Θεό όμως μη νοιάζεσαι για μένα.

Δεν είναι δύσκολο πιστεύω να μαντέψεις
πως της μορφής σου το πορτρέτο ξεθωριάζει
όμως αληθινά στο λέω, δεν πειράζει
κλείνω τα μάτια μου ξανά για να με κλέψεις.

Σε είδα στον ύπνο μου την πόρτα να χτυπάς
να 'ξερες πόσο με πονάς
κι ύστερα λέει σε είδα να φεύγεις σκυφτή
και τρομαγμένος ξυπνώ.

Αν πω σ' αρνήθηκα το ξέρεις θα 'μαι ψεύτης
κι ο χρόνος αν αφήνει μια ελπίδα για μένα
είναι οδυνηρό που δε σε είδα ν' αστράφτεις
μέσα στης ψυχής μου τον καθρέφτη.