Δευτέρα 1 Ιουνίου 2015

ΠΕΡΙΣΤΑΤΙΚΑ Γ΄ Γ. ΣΕΦΕΡΗΣ (Μουσική : Μ.Χατζιδάκις - Η Μελαγχολία της Ευτυχίας)



Χωρὶς χρῶμα, χωρὶς σῶμα
τούτη ἡ ἀγάπη ποὺ πηγαίνει

σκορπισμένη, μαζεμένη,

σκορπισμένη πάλι-πάλι,
κι ὅμως σφύζει κι ὅμως πάλλει
στὴ δαγκωματιὰ τοῦ μήλου
στὴ χαραγματιὰ τοῦ σύκου
σ᾿ ἕνα βυσσινὶ κεράσι
σὲ μιὰ ρώγα ἀπὸ ροδίτη
τόση ἀνάερη Ἀφροδίτη,

θὰ διψάσει θὰ κεράσει
ἕνα στόμα κι ἄλλο στόμα
χωρὶς χρῶμα, χωρὶς σῶμα.

ΗΡΘΕ ΞΑΝΑ ΤΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ , ΑΡΑΓΕ;

Ήρθε ξανά το καλοκαίρι
κι η άνοιξη πριν από αυτό.............
όμως , γιατί δε λέει επιτέλους να λάμψει αυτός ο ήλιος ;
Τι κάνει πια τόσο καιρό κρυμμένος πίσω από τα κατάμαυρα , μουντά και βαριά σύννεφα ;
Δεν μας πεθύμησε λιγάκι ;
Τα δάκρυά μας  έσμιξαν  με αυτό το ποτάμι της βροχής , που πολύ μας αγάπησε πια και δε λέει να φύγει...
Κι εγώ την αγάπησα ,
την αγαπούσα από πάντα.
Από παιδί μου άρεσε ο ήχος της , το χρώμα της , η μυρωδιά της ..
Μου άρεσε πολύ να βρέχομαι ,... δε με ένοιαζε ποτέ που τα ρούχα και τα παπούτσια μου ήταν πάντα μουσκεμένα....
την αγαπούσα και την αγαπώ πολύ. Μου ταιριάζει όπως και να 'ναι...ήρεμη και διεισδυτική ή δυνατή και σαρωτική..Κι αυτή το κατάλαβε και δεν με απογοητεύει...
Μας επισκέπτεται συχνά πυκνά μέχρι τώρα...Τα τελευταία χρόνια δε λέει να ξεκολλήσει από δίπλα μας....φεύγει για λίγο και εκεί που λες ,πάει μας εγκατέλειψε....τσουπ ! να τη πάλι....βροντερή κι αστραφτερή και πιο δυνατή από πριν..........λες και θέλει να αναπληρώσει το χαμένο χρόνο ......τότε που είχε φύγει...λες και φοβάται μη και την έχουμε ξεχάσει.....
Σε αυτό το μαύρο και το μουντό καλά βολευτήκαμε όλοι και κρυφτήκαμε στην σκοτεινιά του.Κρύψαμε τις αδυναμίες μας στις βαθύχρωμες πτυχές του ,κουρνιάσαμε τρομαγμένοι και φοβισμένοι από τη δίνη της βροχής , σουλουπώσαμε , για να μην διακρίνονται , όλες τις ατέλειές μας , αφήσαμε να φαινόμαστε τόσο όσο θέλαμε και έτσι όπως θέλαμε καλά κρυμμένοι μέσα στο μαύρο, Και πέτυχε το βόλεμα τόσο πολύ καλά που ξεγελάσαμε συχνά τους άλλους και τους κάναμε να πιστέψουν πώς ό,τι έβλεπαν μέσα από την καταχνιά αυτό και ήταν και μάλιστα όλο και μόνο αυτό.........μια χαρά λοιπόν πέρασε τόσος καιρός...Ας ήταν καλά η βροχούλα!
Τι θα γίνει όμως τώρα που το καλοκαίρι έφτασε και θα ζητήσει τον θρόνο; Πόσο θα του αντιστεκόμαστε ;  Πού θα κρυφτούμε όταν τα πάντα λουστούν στο φως ;Πού θα καταχωνιάσουμε τα ξεσκισμένα ρούχα μας ; Πού θα στριμώξουμε , κουλουριασμένο να μην φαίνεται , το πληγωμένο μας κορμί; Πώς θα δικαιολογήσουμε τα δάκρυα τώρα που δεν θα υπάρχει το νερό της βροχής να γίνουν ένα; Θα βγούμε κι αυτή τη φορά νικητές; Θα τους ξεγελάσουμε;
Όλους ;
Ή θα αποφασίσουμε επιτέλους να σουλουπωθούμε ; Να πλύνουμε τα ρούχα μας , Να διώξουμε από πάνω μας τα δύσοσμα σκουπίδια : Να επουλώσουμε τις πληγές μας ; Να γιάννουμε ότι ματώνει , να μην ανακατευτούμε ποτέ πια ξανά με ό,τι μας ,σαν κινούμενη άμμος , μας ξεγελά και μας καταπίνει;
Κι αν εμείς το αποφασίσουμε ν΄αλλάξουμε και να βγούμε από το σκοτάδι , θα συναινέσει άραγε κι ο καιρός ή μήπως αμίλικτος θα  συνεχίσει να μας δίνει άλλοθι και κρυψώνες και σκιές;
Πότε  το νερό της βροχής μόνο θα μας ξεπλένει , μόνο θα μας δροσίζει , μόνο θα μας λυτρώνει , μόνο θα μας παρασέρνει στο χορό του;