Τρίτη 31 Ιουλίου 2012


Μέτρησα τα χρόνια μου και συνειδητοποίησα, ότι μου υπολείπεται λιγότερος χρόνος ζωής απ’ ότι έχω ζήσει έως τώρα…
Αισθάνομαι όπως αυτό το παιδάκι που κέρδισε μια σακούλα καραμέλες: τις πρώτες τις καταβρόχθισε με λαιμαργία αλλά όταν παρατήρησε ότι του απέμεναν λίγες, άρχισε να τις γεύεται με βαθιά απόλαυση.
Δεν έχω πια χρόνο για ατέρμονες συγκεντρώσεις όπου συζητούνται, καταστατικά, νόρμες, διαδικασίες και εσωτερικοί κανονισμοί, γνωρίζοντας ότι δε θα καταλήξει κανείς πουθενά.
Δεν έχω πια χρόνο για να ανέχομαι παράλογους ανθρώπους που παρά τη χρονολογική τους ηλικία, δεν έχουν μεγαλώσει.
Δεν έχω πια χρόνο για να λογομαχώ με μετριότητες.
Δε θέλω να βρίσκομαι σε συγκεντρώσεις όπου παρελαύνουν παραφουσκωμένοι εγωισμοί.
Δεν ανέχομαι τους χειριστικούς και τους καιροσκόπους.
Με ενοχλεί η ζήλια και όσοι προσπαθούν να υποτιμήσουν τους ικανότερους για να οικειοποιηθούν τη θέση τους, το ταλέντο τους και τα επιτεύγματα τους.
Μισώ, να είμαι μάρτυρας των ελαττωμάτων που γεννά η μάχη για ένα μεγαλοπρεπές αξίωμα. Οι άνθρωποι δεν συζητούν πια για το περιεχόμενο… μετά βίας για την επικεφαλίδα.
Ο χρόνος μου είναι λίγος για να συζητώ για τους τίτλους, τις επικεφαλίδες. Θέλω την ουσία, η ψυχή μου βιάζεται… Μου μένουν λίγες καραμέλες στη σακούλα…
Θέλω να ζήσω δίπλα σε πρόσωπα με ανθρώπινη υπόσταση.
Που μπορούν να γελούν με τα λάθη τους.
Που δεν επαίρονται για το θρίαμβό τους.
Που δε θεωρούν τον εαυτό τους εκλεκτό, πριν από την ώρα τους.
Που δεν αποφεύγουν τις ευθύνες τους.
Που υπερασπίζονται την ανθρώπινη αξιοπρέπεια
Και που το μόνο που επιθυμούν είναι να βαδίζουν μαζί με την αλήθεια και την ειλικρίνεια.
Το ουσιώδες είναι αυτό που αξίζει τον κόπο στη ζωή.
Θέλω να περιτριγυρίζομαι από πρόσωπα που ξέρουν να αγγίζουν την καρδιά των ανθρώπων…
Άνθρωποι τους οποίους τα σκληρά χτυπήματα της ζωής τους δίδαξαν πως μεγαλώνει κανείς με απαλά αγγίγματα στην ψυχή.
Ναι, βιάζομαι, αλλά μόνο για να ζήσω με την ένταση που μόνο η ωριμότητα μπορεί να σου χαρίσει.
Σκοπεύω να μην πάει χαμένη καμιά από τις καραμέλες που μου απομένουν… Είμαι σίγουρος ότι ορισμένες θα είναι πιο νόστιμες από όσες έχω ήδη φάει.
Σκοπός μου είναι να φτάσω ως το τέλος ικανοποιημένος και σε ειρήνη με τη συνείδησή μου και τους αγαπημένους μου.
Εύχομαι και ο δικός σου να είναι ο ίδιος γιατί με κάποιον τρόπο θα φτάσεις κι εσύ.
Από τον Mario de Andrade (Ποιητή, συγγραφέα, δοκιμιογράφο και μουσικολόγο από τη Βραζιλία).

Δευτέρα 30 Ιουλίου 2012

«Δε θα της έδινε, με τη ζήλεια του, την απόδειξη πως την αγαπούσε υπερβολικά, απόδειξη, που όταν προσφέρεται σ’ έναν από τους δύο εραστές, τον απαλλάσσει μια για πάντα απ’ το ν’ αγαπά περισσότερο». [Μαρσέλ Προυστ]

I'm A Fool To Want You

I'm a fool to want you
I'm a fool to want you
To want a love that can't be true
A love that's there for others too

I'm a fool to hold you
Such a fool to hold you
To seek a kiss not mine alone
To share a kiss that Devil has known

Time and time again I said I'd leave you
Time and time again I went away
But then would come the time when I would need you
And once again these words I had to say

Take me back, I love you
...I need you
I know it's wrong, it must be wrong
But right or wrong I can't get along

Without you

ΤΟ ΜΗΝΥΜΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΣΤΑΛΘΗΚΕ ΠΟΤΕ

ΜΟΥ ΛΕΙΠΕΙΣ ΑΠΙΣΤΕΥΤΑ ΟΜΩΣ ΨΥΧΗ ΜΟΥ...ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΜΑΛΛΟΝ ΤΟΣΟ ΔΥΝΑΤΗ Η ΕΛΛΕΙΨΗ ΟΣΟ Η ΕΠΙΘΥΜΙΑ ΤΟΥ ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΕΔΩ.....
ΝΑ ΠΕΡΙΔΙΑΒΑΙΝΟΥΜΕ ΜΑΖΙ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΟΝΕΙΡΕΜΕΝΗ ΠΟΛΗ.....ΑΓΚΑΛΙΑ........ΧΕΡΙ , ΧΕΡΙ...ΝΑ ΜΕ ΦΙΛΑΣ ΣΤΙΣ ΣΤΡΟΦΕΣ ΤΩΝ ΣΟΚΚΑΚΙΩΝ...ΑΠΡΟΣΜΕΝΑ....ΚΡΥΦΑ ΒΕΒΑΙΑ ΟΠΩΣ ΠΑΝΤΑ...ΑΛΛΑ ΜΕ ΧΑΡΑ...ΚΙ ΕΓΩ ΝΑ ΕΙΜΑΙ ΕΚΕΙ...ΧΩΡΙΣ ΣΚΕΨΕΙΣ ΑΛΛΕΣ...ΑΠΛΑ ΔΙΠΛΑ ΣΟΥ...ΑΚΟΥΜΠΗΣΜΕΝΗ ΠΑΝΩ ΣΟΥ...ΔΙΚΗ ΣΟΥ...
ΝΑ ΑΓΑΠΙΟΜΑΣΤΕ ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΤΟ ΦΩΣ ΑΛΛΩΝ ΑΣΤΕΡΙΩΝ...ΠΟΥ ΔΕΝ ΘΑ ΚΡΙΝΟΥΝ...ΠΟΥ ΘΑ ΣΥΓΧΩΡΟΥΝ...ΠΟΥ ΘΑ ΜΑΣ ΠΡΟΙΚΙΖΟΥΝ ΜΕ ΠΑΘΟΣ ΚΑΙ ΛΑΤΡΕΙΑ...ΝΑ ΜΗΝ ΜΑΣ ΝΟΙΑΖΕΙ ΑΝ ΘΑ ΞΗΜΕΡΩΣΕΙ ΓΙΑΤΙ Η ΑΥΓΗ ΔΕΝ ΘΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΕΙ ΚΑΤΙ...ΑΠΛΑ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΘΑ ΔΕΙ ΘΑ ΚΑΝΕΙ ΠΙΟ ΦΩΤΕΙΝΟ, ΠΙΟ ΚΟΚΚΙΝΟ ΤΟΝ ΟΡΙΖΟΝΤΑ ΤΗΣ...
ΚΑΙ ΕΠΕΙΔΗ ΤΙΠΟΤΕ ΑΠΟ ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΝ ΠΟΤΕ ΝΑ ΕΡΘΕΙ ΓΙΑ ΝΑ ΖΗΣΟΥΜΕ , ΑΣ ΜΗΝ ΣΤΕΡΗΘΕΙ Ο ΕΝΑΣ ΤΗΝ ΑΝΑΣΑ ΤΟΥ ΑΛΛΟΥ ΑΠΟ ΔΙΠΛΑ ΤΟΥ , ΑΚΟΜΗ ΚΙ ΑΝ Η ΑΝΑΣΑ ΑΥΤΗ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΔΙΠΛΑ ΣΤΟ ΑΥΤΙ ΜΑΣ....ΑΛΛΑ ΠΙΟ ΜΑΚΡΙΑ


ΣΤΟ ΕΣΤΕΙΛΑ ΛΟΙΠΟΝ....
ΠΑΛΕΨΑ ΜΕ ΜΕΝΑ ΚΑΙ ΞΕΠΕΡΑΣΑ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΜΟΥ
ΔΕΝ ΝΙΩΘΩ ΚΑΘΟΛΟΥ ΑΝΕΤΑ ΞΕΡΕΙΣ........
ΕΙΝΑΙ ΚΑΤΙ ΠΟΥ ΓΡΑΦΤΗΚΕ ΣΕ ΜΙΑ ΠΟΛΥ ΕΝΤΟΝΗ ΣΤΙΓΜΗ ΚΑΙ ΚΟΥΒΑΛΑΕΙ ΟΛΗ ΙΣΩΣ ΤΗΝ ΥΠΕΡΒΟΛΗ ΤΗΣ ΣΤΙΓΜΗΣ....ΔΕΝ ΞΕΡΩ .....ΙΣΩΣ ΑΠΛΑ ΝΑ ΚΟΥΒΑΛΑΕΙ ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ.........ΓΙΑ ΜΙΑ ΦΟΡΑ ΜΟΝΟ ΙΣΩΣ........
ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΔΙΑΧΕΙΡΗΣΤΩ ΤΗΝ ΤΟΣΗ "ΕΚΘΕΣΗ ΜΟΥ"
ΑΠΛΑ ΜΗΝ ΠΕΙΣ ΤΙΠΟΤΕ
ΑΠΛΑ ΞΕΧΑΣΕ ΤΟ ΠΡΙΝ ΤΟ ΜΕΤΑΝΙΩΣΩ

Παρασκευή 20 Ιουλίου 2012

"Δεν ξέρω" (Γ.Μήτσης Ε.Αρβανιτάκη)



Στίχοι: Γιάννης Μήτσης, Κώστας Φασουλάς
Μουσική: Γιάννης Μήτσης


Στίχοι/lyrics 

Δεν ξέρω ποιός θεός τα μέσα μου παλεύει
αν αγαπάει το φως αν κλαίει η αν χορεύει
δεν ξέρω που με πας μα ξέρω που θα φτάσω
σε ποιό βαθύ γκρεμό την νύχτα
θα γιορτάσω

δεν ξέρω τι θα πει να σώζεις την ψυχή σου
όμως γνωρίζω τι θα πει αυτή η αβάσταχτη σιωπή
που σκέπασε τον ουρανό την ώρα της φυγής σου

δεν είναι οι αντοχές σίδερα να τα λιώσω
δεν φτάνουν δυό ζωές αυτά που θες να δώσω
να φεύγω να πετώ αυτό μου πάει εμένα 

και να' χω για φτερά κύματα αγριεμένα

ΛΕΙΒΑΔΙΤΗΣ ΤΑΣΟΣ ** ΕΡΩΤΙΚΟ (Πάντοτε σε περίμενα...)

ΝΑΝΟΥΡΙΣΜΑ ΜΙΛΤΙΑΔΗΣ ΠΑΣΧΑΛΙΔΗΣ







Στίχοι: Άλκης Αλκαίος
Μουσική: Μιλτιάδης Πασχαλίδης
Πρώτη εκτέλεση: Μιλτιάδης Πασχαλίδης


Τι παραμύθι να σου πω ποια ιστορία
να κοιμηθείς και να έχεις όνειρα γλυκά,
όλη η ζωή μου μια μεγάλη απορία
που θα λυθεί όταν θα φύγω μακριά

Σε αυτό το κόσμο όλα έχουν παλιώσει
και αυτό το σπίτι οχυρό χωρίς κλειδιά,
παγωνιά στήσαν στο μπαλκόνι τους λημέρι
και μια τσιγγάνα στην αυλή τους τραγουδά

Πάψε να κλαις για ό,τι πέρασε σωστά
κλείσε τα μάτια σου και κοίταξε μπροστά,
πάμε μαζί και με βοριά και με νοτιά,
εδώ αρχίζει και τελειώνει η φωτιά

Τι παραμύθι να σου πω ποια ιστορία
άγγελοι καίνε τα φτερά τους στις γωνίες
και 'γω το θαύμα περιμένω μες στα κρύα, Δημοσίευση ανάρτησης
απ' τους αλήτες τα παιδιά τους ποιητές


Κι έρχεται κάποια στιγμή που παλιές αποφάσεις ξυπνούν...
Όλες εκείνες που πάρθηκαν αλλά ποτέ δεν κρατήθηκαν,
όλες εκείνες που θάφτηκαν , για να αναστηθούν τώρα που είναι αργά...
Πάντα αυτή η αναζήτηση της ευτυχίας στην μοναξιά και την ανωνυμία σε γοήτευε....
τώρα καταλαβαίνεις και , πόσο λυτρωτικό θα ήταν , να είχες έστω να παλέψεις γι΄αυτή την ανωνυμία...αυτή την μοναξιά ...