Τρίτη 18 Φεβρουαρίου 2014

Είναι όλα τόσο βαριά πια....Τόσο δύσκολα....
..............................................................................
Πώς να σηκώσεις ένα βάρος που πάει να σε συνθλίψει...
που δεν σε αφήνει να ανασάνεις...
που δεν χρωστάς τίποτε να το κουβαλάς...
που δεν είχες καμιά ευθύνη για την δημιουργία του....
.....................................................................................
Νιώθεις πια να σε εγκαταλείπουν οι δυνάμεις μου ....
να σε προδίδει η υπομονή σου ...
εκεί που λες "άντε λίγο ακόμη , προσπάθησε , μην εγκαταλείπεις...βοήθα..."
εκεί ... όλα σταματάνε να σε ακολουθούν...να σε υπακούν...
...........................................................
ούτε η ψυχή θέλει...
ούτε το μυαλό μπορεί....
ούτε το σώμα ακολουθεί...σέρνεται πια κι αυτό στο τούνελ που του έχω επιβάλει να διαβεί...
..............................................................
κι έρχονται κι όλα μαζί...το ένα πάνω στο άλλο...
κι όλοι ... όλοι , κάτι να ζητάνε....
έστω και μια συμβουλή....
ούτε αυτή δεν μπορώ να δώσω πια....
Να είσαι εκεί και όπως ακριβώς σε θέλουν!
......................................................
μάλλον πολλά τους είχες τάξει και δεν λες να ξεχρεώνεις !!!!!!!!!!!!
Ας κάνει ο καθένας ό,τι νομίζει...
ας ζήσει έτσι όπως επέλεξε...
και ας το ζήσει αυτό μακρυά σου...να μην βλέπεις και να μην ακούς....ούτε το καλό του ...ούτε το κακό του....
Δεν θες το κακό κανενός...όχι , αυτό δε το θες...απλά θέλεις να ζήσεις κι εσύ ...
όχι πολλά
απλά , με το μυαλό μου να ονειρεύεται τα "αν " του....
να σκέφτεται τα μείον του...
να επικρίνει τις "δικές σου "επιλογές που επιβλήθηκαν ....

Ίσως τελικά το πρόβλημα ήταν αυτό ακριβώς , ότι δεν ήθελες πολλά.
Έτσι βρήκαν χώρο κάποιοι και εγκαταστάθηκαν στη η ζωή σου...και όχι δεν μπορούσες να το αποφύγεις...δεν τα πας καλά με τις ψυχικές χειραγωγήσεις....ούτε τις άμεσες ούτε τις έμμεσες...κυρίως τις τελευταίες ....
κι εσύ φώναζες: "Σταματήστε την εισβολή! Μπορεί να μην θέλω πολλά...είναι όμως τόσο δυνατά αυτά που κυνηγάω!!"
..........................................................................
αλλά να ακούσει ποιος ;
θέλει πολύ αντοχή να αφήσεις ελεύθερο να ζήσει , έναν δότη και θύμα μαζί...


Παρασκευή 14 Φεβρουαρίου 2014


«Ήμουν αυτό που λένε αισθηματίας. Συγκινιόμουν με ένα σωρό χαζά πράγματα: γυναικεία παπούτσια κάτω από ένα κρεβάτι, μια ξεχασμένη φουρκέτα στο νεροχύτη, από τον τρόπο που έλεγαν «πάω να κατουρήσω», από τις κορδέλες τους, όταν τις έβλεπα να διασχίζουν το δρόμο 1.30 το απομεσήμερο, από τα ατέλειωτα βράδια του συντροφικού πιοτού, από τους καβγάδες, τις ψιλοκουβέντες, τότε που σκέφτεται κανείς την αυτοκτονία. 

Και ακόμα έλιωνα όταν ένιωθα να συντελείται το θαύμα, όταν καθόμουν μαζί τους στο αμάξι μου, όταν αναθυμιόμουν τους έρωτές μου στις 3 τα ξημερώματα, όταν μου έλεγαν ότι ροχαλίζω, όταν άκουγα τα ροχαλητά τους, όταν μόνος μου σε ένα εστιατόριο διάβαζα την εφημερίδα μου και ήθελα να ξεράσω γιατί σκεφτόμουν πως τώρα είναι παντρεμένη με έναν διανοητικά ανάπηρο οδοντίατρο. Όταν έπινα, όταν χόρευα. Όταν φλέρταρα, όταν φλέρταραν. Όταν κοιμόμουν μαζί τους...» «Και η αγάπη;» Ρώτησε η Βάλερι.

«Η αγάπη δεν παρουσιάζει προβλήματα σε εκείνους που ξέρουν να αντέξουν την ψυχική φόρτιση. Είναι σαν να προσπαθείς να κουβαλήσεις έναν σκουπιδοτενεκέ στην πλάτη σου πάνω από ένα ποτάμι αφρισμένα κάτουρα.» «Οι ερωτευμένοι συχνά είναι νευρωτικοί, επικίνδυνοι. Χάνουν κάθε αίσθηση προοπτικής και χιούμορ. Γίνονται υστερικοί, ψυχωτικοί, ανιαροί. Καμιά φορά γίνονται και δολοφόνοι.»

«Έτσι και αλλιώς οι ανθρώπινες σχέσεις είναι αδιέξοδες. Μόνο οι δυο πρώτες βδομάδες έχουν ενδιαφέρον, μετά τα πράγματα γίνονται επίπεδα, πλαδαρά. Οι μάσκες πέφτουν και εμφανίζονται τα αληθινά πρόσωπα: τρελοί, ηλίθιοι, παρανοϊκοί, εκδικητικοί, σαδιστές, δολοφόνοι. Η σύγχρονη κοινωνία έχει δημιουργήσει ανθρώπους που κατασπαράσσουν ο ένας τον άλλον. Κανίβαλοι. Τα πάντα μοιάζουν με μονομαχία μέχρι θανάτου που διαδραματίζεται πάνω σε ένα τραπέζι μπιλιάρδου... Η μεγαλύτερη διάρκεια που μπορούμε να ελπίζουμε για μια σχέση μας είναι δυόμισι χρόνια.»

Τσαρλς Μπουκοφσκι

Κυριακή 2 Φεβρουαρίου 2014

Ήταν κάποτε ένας δράκος.
Ποτέ δεν είχε τη συντροφιά κάποιου και περιπλανιόταν σε βουνά και σε σπηλιές.
Άλλωστε τι άλλο να έκανε από το να πετά από το ένα βουνό στο άλλο πότε να συλλογίζεται για την ύπαρξή του και πότε να σκίζει τα βράχια με τα νύχια του και να φυσά φλόγες.

Μια μέρα λοιπόν μια νεράιδα ήρθε και κάθησε στη μύτη του... Ο δράκος ξαφνιάστηκε.
Την κοίταξε στα μάτια και την ρώτησε:

- Δε φοβάσαι μήπως σε φάω;
- Όχι.. είμαι πολύ μικρούλα για να χορτάσεις

- Δε φοβάσαι μήπως σε φυλακίσω για πάντα;
- Όχι...όποτε θέλω εξαφανίζομαι.

- Δε φοβάσαι μήπως σε αγαπήσω;

Η νεράιδα σάστισε, δεν περίμενε αυτή την ερώτηση...όμως του απάντησε
- Όχι...όλοι θέλουν κάποτε να αγαπήσουν και να αγαπηθούν.

Ο δράκος ένιωσε έντονα την επιθυμία να την αγκαλιάσει...όμως τα νύχια του κάρφωσαν τη μικρή νεράιδα... Θέλησε να τη φιλήσει...η καυτή ανάσα του έκαψε τα φτερά της. Ο δράκος δάκρυσε...όμως τα δάκρυά του την έπνιγαν.

Η μικρή νεράιδα πέθαινε στην αγκαλιά του ...του ψιθύριζε απλά το μυστικό...

...δε φτάνει να θέλεις να αγαπήσεις...
....πρέπει και να μπορείς....

Σάββατο 1 Φεβρουαρίου 2014

Αποζητάς ...
ένα χέρι να περάσει αργά κάτω από το μπράτσο σου και να κατέβει ....να μπλεχτεί και να σφίξει τα δάχτυλά σου.......να σε κρατήσει έτσι γερά και να τυλιχτούν και τα δυο χέρια γύρω από την μέση σου....και έτσι αυτά τα δύο σφιχτοδεμένα χέρια  , αυτά τα δύο , πιο κοντά από ποτέ κορμιά , να περπατήσουν με ένα βήμα , σε ένα προορισμό με την ίδια ταχύρυθμη , λαχανιασμένη ανάσα  .Όχι για να φτάσουν κάπου, απλά για να περιπλανηθούν στα σοκκάκια της όμορφης και άγνωστης  πόλης , μόνο και μόνο για να δουν την ίδια αστροφεγγιά στο Ποτάμι....Αρκεί γι αυτά τα σφιχτοδεμένα χέρια μια αγκαλιά κάτω από το φεγγάρι , ένα φιλί κάτω από την μισοσκότεινη γέφυρα , κάποια μισόλογα που σκύβεις κοντά στην ανάσα του άλλου για να ακούσεις .........
Αποζητάς....
μια ψυχή να νιώσει το βάρος σου , όχι να σου το πάρει , απλά και μόνο να το νιώσει...
Να μιλήσει τα λόγια σου...να μιλήσει τα δικά του....
Να σε κάνει να ξεχάσεις ,να μην ακούς....
Να κάνει έρωτα στο μυαλό...
Να σε πάρει από τα καθημερινά , να σου χαράξει το χαμόγελο...
Αποζητάς...
κάποιον να περιδιαβείς μαζί του της ομορφιές του ταξιδιού
να ενώσει την δική του ανάσα με την δική σου κάτω από τον παφλασμό του ίδιου κύματος .......