Πέμπτη 8 Ιουλίου 2010

ΘΑ ΝΙΩΘΩ ΠΑΝΤΑ

Μια αντάρα
Μια θύελλα
Γιατί;;;
Είναι τόσο ασφαλής η ευθεία της καθημερινότητας
Είναι τόσο ξεκάθαρος ο μονόδρομος , που καθώς τον περπατάς , κλείνεις από μόνο σου , πίσω σου τις πόρτες , μην τυχόν και κάποια τρελή σκέψη σε κάνει να δεις το δρόμο … και αλλιώς , μην τυχόν και κάποια στιγμή ευαισθησίας και αδυναμίας αφήσει κάποια χαραμάδα στο αλλού και στο αλλιώς...
Είναι τόσο σίγουρο ότι δεν θα ξεμυαλλιστείς από τα χρώματα
αν βλέπεις μόνο το άσπρο και το μαύρο.
Είναι τόσο ανώφελο να προσπαθείς να εξηγήσεις πράγματα , αν για όλα υπάρχει το άλλοθι:"για να μπορώ να κάνω κάτι άλλο , απλά θα έπρεπε να είμαι κάποιος άλλος"...

Συγχωροχάρτι λοιπόν για όλα στον εαυτός μας…;;;;

Δεν έχουμε την ευθύνη των επιλογών μας;;;;
Και ποιο είναι άραγε εκείνο το σημείο καμπής που μας περνά από το ανώδυνο επίπεδο του «έτσι ήταν οι καταστάσεις και τα δεδομένα και η ψυχολογία και η ωριμότητα όταν έπαιρνα τις αποφάσεις μου , άρα πως θα μπορούσα να επιλέξω κάτι άλλο;Πάλι καλά που είχα και την δυνατότητα της όποιας επιλογής!» στο επώδυνο και συνειδητό δεδομένο του «μπορώ και οφείλω να επιλέγω και τώρα πια , μεγάλωσα , και έχω απόλυτη συναίσθηση και γνώση και ευθύνη γι΄ αυτό που επιλέγω»;;;

Κι αν είναι όλα τόσο ασφαλή , ξεκάθαρα και σίγουρα ,και προκαθορισμένα από τις καταστάσεις και τους γύρω μας να γίνουν έτσι... αφού δεν θα μπορούσαν να ήταν αλλιώς , γιατί αρκεί μια ματιά , μια συζήτηση εκ βάθους ,μια σκέψη , ένα άγγιγμα τυχαίο να κάνει την ευθεία της καθημερινότητας να μοιάζει στις γραμμές του παλμογράφου; Η νομοτέλεια τότε καταρρέει και βασανίστική σκέψη του "θα μπορούσε να ήταν κι αλλιώς" αμείλικτη περιμένει να την αντιμετωπίσουμε...
Γιατί μπορεί ένα απλό ταίριασμα λόγων και καταστάσεων και σκέψεων να σε ξεστρατήσει από όλα όσα είχες τόσο επιμελώς τακτοποιήσει εκεί έξω στην ζωή σου αλλά και εδώ μέσα στην ψυχή σου και στο μυαλό σου κυρίως ; Μήπως γιατί τελευταία ήσουν ο μόνος επισκέπτης στα δαιδαλώδη στενοσόκακα του μυαλού σου;
Μήπως γιατί όταν βρέθηκε κάποιος να χτυπήσει αυτή την πόρτα του μυαλού , αυτό και μόνο σαν γεγονός σε συνεπήρε; Ή μήπως γιατί τελικά ζωντανοί είναι μόνο όσοι μπορούν να αφήνουν το μυαλό τους να πετά και την ψυχή τους να ταξιδεύει ακόμη και αν το άλλο από τα δυο τους φτερά , είναι δέσμιο της ευθείας , της μονιμότητας του σταθερού , "του αδύνατον να αλλάξει";
Το να μπορώ να βλέπω και κάπως αλλιώς κάποια πράγματα και να μπορώ να σκέφτομαι πως θα ήταν το σήμερα , αν κάποιες αποφάσεις ήταν διαφορετικές , αν είχαμε κάπου φανεί πιο δυνατοί ή πιο αδύνατοι ή πιο θαραλλέοι , οι πιο συναισθηματικοί ή πιο σκληροί , δεν σημαίνει πως αναιρούμε και απαξιώνουμε αυτό που έχουμε και ζούμε.Είμασταν εμείς που το αποφασίσαμε , το επιλέξαμε ή που αφεθήκαμε να μας επιλέξει σε κάποπια άλλη στιγμή της ζωής μας. Τις περισσότερες φορές είναι και αυτό που αντέχουμε τελικά και αυτό που μπορούμε να διαχειριστούμε και αυτό που μας αξίζει!!!
Είναι σωτήριο όμως να μπορούμε να διακρίνουμε και το αλλιώς ....
πονάει ίσως κάποιες φορές
μας χαροποιεί κάποιες άλλες
μας καθησυχάζει
μας λυτρώνει κάποιες τρίτες
αλλά μας κάνει σίγουρα καλό στο μέλλον
μας εξελίσσει
μας διδάσκει...

Φοβόμαστε οι άνθρωποι αυτά που νιώθουμε…
και τότε τους αλλάζουμε ονόματα…
Το μίσος το λέμε αντιπάθεια
Την απώθηση την λέμε αδιαφορία
Την έλξη την λέμε συμπάθεια
Το πάθος το λέμε έρωτα

Και ξεγελιόμαστε...
Όμως , δεν χρειάζεται να κρυβόμαστε από εμάς
είναι ανώφελο και δεν κρατάει πολύ , ποτέ...

Εγώ θέλω να μπορώ να βλέπω όλα τα χρώματα στον ουρανό…
Έστω κι αν ξέρω ότι δεν μπορώ ποτέ πετάξω , να τα πιάσω...

Θα τα λέω όμως πάντα με το όνομά τους : χρώματα , μίσος , πάθος ,
ικανοποίηση , δίψα , αυτό μου αρέσει , αυτό όχι ,
εκείνο με γεμίζει , το δεύτερο με ντροπιάζει ,
αυτό μου αξίζει , το άλλο όχι ,
εκείνο το θέλω , το ΄δίπλα με άφήνει αδιάφορη ,
ετούτο το αρπάζω , το άλλο το πετώ...

Τελικά ο καθένας μας , είναι ίσως ευτυχής ,
αγγίζοντας τα κοντινά του υπαρκτά , τα δεδομένα του...
κι εγώ το ίδιο...

Θα βλέπω όμως ΠΑΝΤΑ

Και θα νιώθω ΠΑΝΤΑ

Ακόμη κι αν τρομάζω
Ακόμη κι αν εγκλωβίζομαι
κι αν αναθεωρώ
κι αν ανατρέπω
Ακόμη κι αν δένομαι
κι αν νοσταλγώ
κι αν ονειροπολώ
Ακόμη κι αν πονώ...

Δεν υπάρχουν σχόλια: