Σάββατο 23 Ιανουαρίου 2010

ΤΕΛΟΣ;;;;

Και έρχεται λοιπόν κάποια στιγμή
που όλα τελειώνουν.
Το είχες νιώσει από καιρό.
Το είχες δει να έρχεται.
Το είχες ακούσει που πλησίαζε.
Το ήξερες ίσως .
Το φοβόσουν σίγουρα.

Προσπαθούσες να πείσεις το μυαλό σου
Πως δεν είναι έτσι…
Πως κάνεις λάθος…
Πως είσαι πάλι υπερβολικός…
Πως όλα είναι απλά φόβοι …
Πως πάλι άδικα τρελαίνεσαι….
Πως πάλι άδικα υποφέρεις….
Πως όλα είναι όπως πριν…

Οι χαρές και οι στιγμές που έμοιαζαν με τις παλιές
Συχνά σε ξεγελούν….
Σε κάνουν να συνεχίζεις να πιστεύεις….
Σε πείθουν ίσως….
Ώρες ώρες το πιστεύεις κιόλας...
Δεν μπορεί…λάθος έκανα….

Και ξαναδίνεις ευκαιρίες.
Και ξαναπιστώνεις το χρόνο.
Και ξαναπροσπαθείς/
Και πάλι από την αρχή…
Και πάλι με όλη την δύναμη , όπως παλιά...
Με όλη την ψυχή,
Ριγμένη στο όνειρο,
όπως πάντα...

Όμως γελιέται η καρδιά ;
Κοροϊδεύονται ποτέ τα μάτια;
Ξεγελιούνται τα χέρια , τα χείλη ;
Παραπλανιέται ποτέ το ένστικτο;

Το τέλος είναι εκεί…
Κιόλας εδώ…

Παρασκευή 22 Ιανουαρίου 2010

ΣΥΝΝΕΦΙΑΣΜΕΝΕ ΜΟΥ ΟΥΡΑΝΕ

Περνάς μπροστά μου η αύρα σου με κυκλώνει
με προσγειώνει στο μηδέν
Θα 'θελα να 'μουν στο κορμάκι σου ζώνη
στο τραγουδάκι σου ρεφρέν

Έχεις φεγγάρι μου δυο μέτρα μπόι
αλλά υπόγεια μυαλά
ούτε μιλιά κοιτάς στον τοίχο το ρολόι
μέσα από μαύρα γυαλιά

Είσαι ένας δρόμος που ψυχή δεν πατάει
πάντα μόνη
πάντα μόνη πάει
Η ερημιά το χέρι σου κρατάει
και τι δεν θα 'δινα να έσβηνα τ' αστέρι που σ' οδηγάει
να 'μουν αγέρι στα μαλλιά σου να φυσάει

Η αγάπη μάγισσα κινάει βουνά
Γι αυτό κι εγώ παίρνω όρκο
τον δράκο που έβαλες πριγκίπισσα να σε φιλά
θα τον αφήσω στον τόπο

Συννεφιασμέ-, συννεφιασμένε μου ουρανέ
μια χαραμάδα στην καρδιά σου άνοιξέ μου

Όσο με διώχνεις άλλο τόσο με πεισμώνεις
κι ας με τελειώνεις στο τερέν
θα 'θελα να 'μουνα παλτό να μην κρυώνεις
να σου ξορκίσω όλα τα δεν

Πώς να σε πείσω κούκλα μου δυο μέτρα μπόι
να σου γυρίσω τα μυαλά
ούτε μιλιά κοιτάς στον τοίχο το ρολόι
μέσα απ' τα μαύρα γυαλιά

Είσαι ένας δρόμος που ψυχή δεν πατάει
πάντα μόνη
πάντα μόνη πάει
Η ερημιά το χέρι σου κρατάει
και τι δεν θα 'δινα να έσβηνα τ' αστέρι που σ' οδηγάει
να 'μουν αγέρι στα μαλλιά σου να φυσάει

Η αγάπη μάγισσα κινάει βουνά
Γι αυτό κι εγώ παίρνω όρκο
τον δράκο που έβαλες πριγκίπισσα να σε φιλά
θα τον αφήσω στον τόπο

Συννεφιασμέ συννεφιασμένε μου ουρανέ
μια χαραμάδα στην καρδιά σου άνοιξέ μου

Στίχοι:Γιάννης Μαύρος
Μουσική: Lucio Battisti
Πρώτη εκτέλεση: Λαυρέντης Μαχαιρίτσας & Διονύσης Τσακνής & Φίλιππος Πλιάτσικας (Τερτσέτο )
CD: "Αλκυονιδες Μερες"

Πέμπτη 14 Ιανουαρίου 2010

ΕΧΕ ΓΕΙΑ

Στο ταξίδι αυτό που βγαίνεις
να πηγαίνεις πάντα μ αέρα καλό
να μη νοιάζεσαι αν θα κλάψω
κι αν θα πάψω κάποτε να σ αγαπώ

Δε γυρίζει πίσω αυτό που αφήσαμε
δεν αλλάζει δρόμο η καρδιά
ό,τι αξίζει είναι αυτό που ζήσαμε
δεν πειράζει αγάπη μου έχε γεια

Στ άλλα μέρη όταν θα φτάσεις
να ξεχάσεις ό,τι περάσαμε εδώ
να μη σκέφτεσαι αν πονέσω
κι αν θ αντέξω μ άδεια αγκαλιά να ζω

Δε γυρίζει πίσω αυτό που αφήσαμε
δεν αλλάζει δρόμο η καρδιά
ό,τι αξίζει είναι αυτό που ζήσαμε
δεν πειράζει αγάπη μου, έχε γεια


Ευανθία Ρεμπούτσικα- Μικρές Ιστορίες
Ελευθερία Αρβανιτάκη-Έχε γεια

Σάββατο 9 Ιανουαρίου 2010

ΑΡΓΟΠΕΘΑΙΝΕΙ... Pablo Neruda

Αργοπεθαίνει
όποιος γίνεται σκλάβος της συνήθειας,
επαναλαμβάνοντας κάθε μέρα τις ίδιες διαδρομές,
όποιος δεν αλλάζει περπατησιά,
όποιος δεν διακινδυνεύει και δεν αλλάζει χρώμα στα ρούχα του,
όποιος δεν μιλεί σε όποιον δεν γνωρίζει.

Αργοπεθαίνει
όποιος αποφεύγει ένα πάθος,
όποιος προτιμά το μαύρο για το άσπρο και τα διαλυτικά σημεία στο " ι " αντί ενός συνόλου συγκινήσεων που κάνουν να λάμπουν τα μάτια,
που μετατρέπουν ένα χασμουρητό σε ένα χαμόγελο,
που κάνουν την καρδιά να κτυπά στο λάθος και στα συναισθήματα.

Αργοπεθαίνει
όποιος δεν αναποδογυρίζει το τραπέζι,
όποιος δεν είναι ευτυχισμένος στη δουλειά του,
όποιος δεν διακινδυνεύει τη βεβαιότητα για την αβεβαιότητα για να κυνηγήσει ένα όνειρο,
όποιος δεν επιτρέπει στον εαυτό του τουλάχιστον μια φορά στη ζωή του να αποφύγει τις εχέφρονες συμβουλές.

Αργοπεθαίνει
όποιος δεν ταξιδεύει,
όποιος δεν διαβάζει,
όποιος δεν ακούει μουσική,
όποιος δεν βρίσκει σαγήνη στον εαυτό του.

Αργοπεθαίνει
όποιος καταστρέφει τον έρωτά του,
όποιος δεν επιτρέπει να τον βοηθήσουν,
όποιος περνάει τις μέρες του παραπονούμενος για τη τύχη του ή για την ασταμάτητη βροχή.

Αργοπεθαίνει
όποιος εγκαταλείπει μια ιδέα του πριν την αρχίσει,
όποιος δεν ρωτά για πράγματα που δεν γνωρίζει.

Αποφεύγουμε τον θάνατο σε μικρές δόσεις,
όταν θυμόμαστε πάντοτε ότι για να είσαι ζωντανός
χρειάζεται μια προσπάθεια πολύ μεγαλύτερη
από το απλό γεγονός της αναπνοής.

Μόνο η ένθερμη υπομονή θα οδηγήσει
στην επίτευξη μιας λαμπρής ευτυχίας.

Παρασκευή 8 Ιανουαρίου 2010

Μ' ΑΡΕΣΕΙ ΑΜΑ ΣΩΠΑΙΝΕΙΣ - Pablo Neruda

Μ΄ αρέσει άμα σωπαίνεις,
επειδή στέκεις εκεί σαν απουσία
κι ενώ μεν απ΄ τα πέρατα με ακούς
η φωνή μου εμένα , δε σε φτάνει.
Μου φαίνεται ακόμα ότι τα μάτια μου
σε σκεπάζουν πετώντας, κι ότι ένα φιλί,
μου φαίνεται στα χείλη σου τη σφραγίδα του βάνει.
Κι όπως τα πράγματα όλα ποτισμένα
είναι από την ψυχή μου,
έτσι αναδύεσαι κι εσύ μες απ΄ τα πράγματα,
ποτισμένη απ΄ την δική μου ψυχή.
Του ονείρου πεταλούδα,
της ψυχής μου εσύ της μοιάζεις έτσι,
σαν όπως μοιάζεις και στην λέξη μελαγχολία,
καθώς ηχεί.
Μ΄ αρέσεις άμα σωπαίνεις,
επειδή στέκεις εκεί σαν ξενιτιά.
Κι άμα κλαίς μου αρέσεις,
απ΄ την κούνια σου πεταλούδα μικρή μου εσύ.
Κι ενώ μεν από τα πέρατα με ακούς,
η φωνή μου εμένα , δεν μπορεί να σε αγγίξει:
Άσε με τώρα να βυθιστώ και ΄γω,
με την σιωπή τη δικιά σου,
που είναι απέριττη σα δαχτυλίδι αρραβώνων
και που λάμπει σαν αστραπή.
Είσαι όμοια η νύχτα , αγάπη μου,
η νύχτα που κατηφορίζει έναστρη.
Απόμακρη και τόση δα
κι από αστέρια φτιαγμένη , είναι η δική σου σιωπή.
Μ΄ αρέσεις άμα σωπαίνεις,
επειδή στέκεις εκεί σαν απουσία.
Μακρινή κι απαρηγόρητη ,σα να σε σκέπασε χώμα.
Μια λέξη μόνο αν πεις ,ένα χαμόγελο,
μου αρκεί για να πανηγυρίσω
που είσαι εδώ, κοντά μου
ακόμα...


Πέμπτη 7 Ιανουαρίου 2010

ΠΙΣΩ ΜΗΝ Μ΄ΑΦΗΝΕΙΣ

Ξανά,θα περπατήσουμε ξανά
μέσα από χρόνια ανοιχτά
όταν οι δρόμοι θα`χουν κλείσει.
Φωνές, γέλια, τραγούδια και γιορτές
οι ελπίδες όλες ζωντανές
κι όλοι θα έχουνε γυρίσει.

Μου λες, πού βρίσκεις τόσα και μου λες
πως βλέπεις μέσα από φωτιές
όσα για πάντα έχουν σβήσει.
Κοιτάς τα σύννεφα μιας ζωγραφιάς
ό,τι ήταν κάποτε για μας
λες δεν μπορεί,θα ξαναζήσει.

Μπορεί ν`αντέχει ακόμα μια κλωστή,
να έχει μείνει μια σκηνή
κι όταν παιχτεί εδώ να μείνεις.
Μαζί, κι άμα δεν έχει πια μαζί,
μες στην καινούρια σου ζωή
πάρε με πίσω,μη μ`αφήνεις.

Μου λες,πού βρίσκεις τόσα και μου λες
πως βλέπεις μέσα από φωτιές
όσα για πάντα έχουν σβήσει.
Κοιτάς τα σύννεφα μιας ζωγραφιάς
ό,τι ήταν κάποτε για μας
λες,δεν μπορεί,θα ξαναζήσει.

Ξανά, θα περπατήσουμε ξανά
μέσα από χρόνια ανοιχτά
όταν οι δρόμοι θα`χουν κλείσει.
Φωνές, γέλια, τραγούδια και γιορτές
οι ελπίδες όλες ζωντανές
κι όλοι θα έχουνε γυρίσει.

Στίχοι: Οδυσσέας Ιωάννου
Μουσική: Θάνος Μικρούτσικος
Πρώτη εκτέλεση: Ρίτα Αντωνοπούλου

http://www.youtube.com/watch?v=Os1tngjutu0

Σάββατο 2 Ιανουαρίου 2010

ΕΧΩ ΑΝΑΓΚΗ

Έχω ανάγκη μια σου λέξη
μια αλήθεια μες τις αυταπάτες
και μια αγκαλιά να με γιατρέψει
από θανάσιμες αγάπες
έχω ανάγκη να βουλιάξω
μέσα στο πιο βαθύ σου βλέμμα
απ' την αλήθεια να τρομάξω
και να φουντάρω σ' ένα ψέμα

Έχω ανάγκη να σου δείξω
πως είμαι πλέον οπαδός σου
με την παλάμη μου ν' αγγίξω
τον πυρετό στο μέτωπό σου
έχω ανάγκη να σε νιώσω
σαν μια προσωπική μου νίκη
με πόσα βράδια να πληρώσω
τη μοναξιά που μου ανήκει

Μια κρύα νύχτα του Σεπτέμβρη
ένα σακατεμένο βράδυ
μόνο τα μάτια σου θυμάμαι
δυο φλόγες μέσα στο σκοτάδι
μια κρύα νύχτα του Σεπτέμβρη
που όσο θυμάμαι με πονάει
έχουν περάσει τόσα χρόνια
μ' αυτή η αγάπη δεν περνάει

Απόψε δε θα βγω στους δρόμους
στα όνειρα μου θα σε ψάξω
ότι δεν έφυγες ποτέ σου
έχω ανάγκη να φωνάξω
σ' όποια αγκαλιά και να κοιμάσαι
εγώ μαζί σου θα ξυπνάω
την πιο γλυκιά σου απουσία
έχω ανάγκη ν' αγαπάω

Κι έτσι για πάντα θα σαλπάρω
στην πλάτη του δικού σου ανέμου
σαν νά' σουν όρκος θα σε πάρω
που δε θα πάταγα ποτέ μου

Στίχοι: Βασίλης Γιαννόπουλος
Μουσική: Χριστόφορος Κροκίδης
Πρώτη εκτέλεση: Βασίλης Παπακωνσταντίνου

ΘΕΛΩ....ΤΩΡΑ

Θέλω να ακούσω……
Τα γνωστά……..
Τα αυτονόητα……..
Τα χιλιοειπωμένα……..
Τα δικά μου…
Τα κρυφά …
Τα φανερά…
Τα παλιά …
Τα καινούρια…
Τα ανέλπιστα...
Τα γλυκά…
Τα άγρια…
Τα σκληρά…
Τα ερωτικά…
Όσα θέλω …
Όσα δεν θέλω...
Όσα αξίζω…
Όσα δικαιούμαι…
Όσα μου πρέπουν…
Όσα δεν πρέπει...
Όσα περιμένω…
Όσα ξέρω…
Όσα φοβάμαι...
Όσα αντέχω...
Όσα με πεθαίνουν...
Όσα με λιώνουν...
Όσα με τελειώνουν...
Όσα δεν έμαθα ποτέ…
Όσα μόνο ψυθιρίζονται...
Όσα τα μάτια προδίδουν
και σιωπηλά διαλαλούν
Όσα απλά περιμένω
Χωρίς να τολμώ να τα ζητήσω…
Έστω για μια μόνη φορά...
Θέλω τόσα , που να ξεδιψάσουν τα αυτιά μου,
Η ψυχή μου,
Η ύπαρξή μου,
Το μυαλό μου,
Η γυναίκα
έξω και μέσα μου,
………………………….
δεν ξέρω………
πια………..
απλά πρέπει να ακούσω
…………………..
Τώρα!!!
Τώρα όμως...
πριν κουραστώ...
πριν απελπιστώ...
πριν ξεχάσω...
πριν φύγω...