Πέμπτη 28 Σεπτεμβρίου 2017

Πρώτη φορά , τόσοι πολλοί , Τις μέρες των γιορτών, για να περάσουμε μαζί. Αρσενικά και θηλυκά περιτριγύριζαν. Το ένα μετά τ' άλλο, ασταμάτητα. Κι όλοι τους θέλανε κάτι να πουν κι εγώ να απαντήσω. Πρώτη ήρθε μια κοπέλα, Το όνομά της ρομαντικό, Μελαγχολία.. Ήταν ήρεμη, ακίνητη, σαν παγωμένη σκιά. Μετά ήρθε ένα αγόρι,παράξενο. Αν και φαινότανε καχεκτικό κι αδύναμο, σαν μου έσφιξε το χέρι, πόνεσα. Πόνεσα μέχρι την καρδιά, που κόντεψε να σταματήσει. Ήταν ο Πόνος, έτσι το βάφτισαν, έτσι συστήθηκε σε μένα! Μετά ήρθε μιαν άλλη ομορφιά. Περίεργο όνομα...... Μνήμη, την έλεγαν. Ήταν γεμάτη δώρα. Δώρα που δεν τα ήθελα. Αλλά εκείνη επέμενε και μου τα πέρασε κορώνα !!! Και δεν ξέρω αν ήτανε τα αγόρι, που άρχισε να μου σφίγγει πιο πολύ το χέρι ή τα στολίδια της κορώνας , οι αναμνήσεις που την στόλιζαν, και άρχισαν να με τρελαίνουν. Ευτυχώς, η Μελαγχολία αποχώρησε διακριτικά. Παραχώρησε τη θέση της σε μιαν άλλη κυρία, την λέγανε Απελπισία. Η Οργή κι ο Έρωτας ήταν κι αυτοί εκεί , παρέα με τον Όλεθρο, την Ταπείνωση, την Αγανάκτηση Την Λύπη και την Θλίψη! Ξάφνου ένα μικρό κορίτσι μ' έσπρωξε... Τι θέλεις εσύ εδώ, δεν σε γνωρίζω, της είπα. Πρώτη φορά σε βλέπω στην ζωή μου! Ποια είσαι, ρώτησα... Με λένε Ελπίδα, έλα ! Έλα μαζί μου, έλα να σε δροσίσει ο αγέρας. Βγες στο μπαλκόνι σου και κοίτα.... ΔΕΝ ΞΈΡΩ, νόμιζα πως κάτι είδα. Μα τα μάτια μου, γέρικα και ξάγρυπνα , δεν διέκριναν. Περίεργα παιχνίδια μου παίζεις Ελπίδα, γύρισα και είπα στην μικρή. Φίλη με την Απελπισία είσαι, σαλέψατε τον Νου μου! Και γύρισα να πέσω στο ντιβάνι! Όμως, τα πόδια μου αλλού με οδήγησαν. Ανυπόμονα κατέβηκαν τις σκάλες. Ξεχύθηκα στο δρόμο. Κι όταν πλησίασα λαχανιασμένος, για να δω..αυτό που νόμιζα πως είδα...τίποτα δεν υπήρχε! ¨Έψαξα.... Κι ύστερα γύρισα πίσω στο γιορτινό μου πάρτι.... με τον Πόνο, τον ¨Έρωτα, την Απελπισία, τον Όλεθρο και όλους τους άλλους, ανεπιθύμητους επισκέπτες, να είναι ακόμη εκεί, κεφάτοι, πρόθυμοι να μου χαρίσουνε τα δώρα τους, μόνο η Ελπίδα δεν φαινόταν πουθενά...... και ξαφνικά, στις νότες ενός τραγουδιού, που σ' έστελνε για ύπνο, εκεί κάτι ανέτειλε... Δεν μπορεί, δεν είναι δυνατόν... Κι όμως είμαι σίγουρος...... ναι!!! Και τότε ξαναφάνηκε η μικρή, η Ελπίδα! Δεν είχε φύγει ποτέ από το σπίτι ! Απλά, κάπου είχε κρυφτεί... κάπου ξεκουραζόταν, περιμένοντας και πάλι την σειρά της, και μου είπε: Είδες που στα έλεγα.... Εγώ είμαι πολύ πιο μικρή από σένα! Πρώτα θα πεθάνεις εσύ και μετά εγώ!!! Άντε σήκω. Πάρε το όπλο σου και πολέμα! Εδώ δεν είναι σύνορα! Σήκω και προχώρα! Μια μάχη θα δώσεις ακόμη ! Μια μάχη που θέλεις να την κερδίσεις οπωσδήποτε! Μια μάχη που είναι αποκλειστικά δική σου! Θα την αφήσεις έτσι; Έτσι κι αλλιώς εγώ θα πεθάνω τελευταία... σε κερδίζω όπως και να 'ναι Προχώρα !!!!!!

Πέμπτη 24 Αυγούστου 2017

Όλα τα χρέη ζητούν την αποπληρωμή τους

Ολα τα άρον άρον απερίσκεπτα ξεπουλήματα, κάποια στιγμή πληρώνονται της μετρητοίς και με τπκο και με πόνο ψυχής. Όλα τα θαμμένα εντέχνως και πςριτέχνως φιμωμένα μέσα μας ζητάνε το αίμα τους πίσω, με τόκο,,πολύ τόκο και οδυνηρό και το ζητάνε επίμονα και ανυπόμονα και ασήχαστα!!! Και όσο πιο καλά τα έθαψες και τα φίμωσες τόσο πιο λίγος χρόνος και δυνάμεις σου μένουν για να ξοφλήσεις .....τα χρωστούμενα δυο πιο απαιτητικό και αδυσώπητο εαυτό σου που στέκεται αμυλικτος και ζητάει, μόνο ζητάει, χωρίς έλεος

































Κυριακή 25 Σεπτεμβρίου 2016

Πάρα του μη έχοντας....μπορεί και να λάβεις!!!

... Είχα, όσο θυμάμαι τον εαυτό μου συνειδητά, δυο πολύ μεγάλα ελαττώματα...να θέλω και να το λέω και να προσπαθώ να ικανοποιούμαι με το λίγο, το λιγότερο ή το καθόλου...και να με πείθω...και να με παρηγορώ...και να κοιτώ παρέα με τ' άδεια χέρια μου, ώρες ατελείωτες Το κενό...και να μπαρκάρω, τότε για πολύ μακρυά!
Το άλλο μου ελάττωμα είναι τ' ανοιχτά μου χέρια!!!! Τίποτε δε κρατούν!!!! Ούτε λεφτά, ούτε κρυφές σκέψεις, ούτε υποψίες, ούτε κακίες, ούτε μίση κι έχθρες... δίνουν μόνο, ούτε καν από το υστέρημά τους ...απ' ανέχειά τους...κι αυτά να δίνουν...συγχωροχάρτια, λόγια γλυκά κι αγκαλιές και χάδια και στηρίγματα ... Και κατανόηση.

Σάββατο 6 Αυγούστου 2016

Καλοκαιρινά ανέλπιδα βράδια

Και που μας έβγαλε τελικά ρε φίλε η Αξιοπρέπεια;;;;
Η υπομονή;;;
Η κατανόηση;;;;;
Η ύπαρξη πάντα στόχων;;;;;
Η εναγώνια ενασχόληση και ενδιαφέρων για "δικαίους και αδίκους"...
Ο ατέλειωτος αγώνας για....τι;;;;;
..............
Στην έλλειψη κατανόησης...
Στην διασπορά σε όλους την αίσθησης της άνευ ορίων διαθεσιμότητάς σου...
Στην υπέρβαση των ορίων αντοχής...
Στη δημιουργία της άποψης σε κάποιους της απόλυτης πληρότητάς  σου από την ζωή και της παροχές της...
Στην απουσία αναγκών σου!!!
Στην εξάντληση της υπομονής...
Στην λήψη, από πάρα πολλούς, ενός μηνύματος χωρίς πομπό...αυτού, της παντοδυναμίας και της απόλυτης καπατσοσύνης και αποτελεσματικότητας...

Στο απόλυτο στέγνωμα της ψυχής....

Στην έλλειψη παρόντος ζωντανού και προοπτικής υπαρκτής!!!

Σε ατελείωτα έρημα καλοκαιρινά βράδια !!!!

Σε σιωπηλές κραυγαλέες μοναξιές,
Κάτω από το φεγγάρι...

Αυτό το κόκκινο ... του Αυγούστου.
........

Τρίτη 5 Ιουλίου 2016

Έρωτας

Έρωτας είναι αυτό που μπορεί να σου διαγράψει ότι προϋπήρχε!!!!!!
Να διαγράψει, να σβήσει, να αφανίσει......
Έρωτας είναι αυτό που θα μηδενίσει τα κοντέρ....που θα γίνει μήτρα και θα ξαναγεννηθείς...και να είσαι έτσι που να σε ... καμαρώνεις!!!Να μην φοβάσαι μην ξυπνήσεις από το όνειρο και έχουν χαθεί όλα...Όχι!!!θα κλείνεις τα μάτια σου , θα τ ανοίγεις και ο παράδεισος εκεί! Θα βυθίζεσαι μέσα του, θα βγαίνεις στην επιφάνεια...κι αυτός εκεί!!! Να σου χαμογελάει πονηρά και σίγουρα...γλυκά και με γνώση...πάλι ξέρει τις σκέψεις χωρίς να τις πεις...πάλι πρόλαβε και είναι εκεί όχι που θες....που θέλετε από πάντα, ανομολόγητα!!! Κι εσύ να βουτάς και να ξαναβουτάς και να χάνεσαι και όλα πάντα νομοτελειακά , θαρρείς, παρόντα...οι σκέψεις, οι λέξεις, οι πράξεις, τα αγγίγματα, τα αισθήματα, οι απόηχοι, οι σιωπές...
Έρωτας είναι δυο ζευγάρια μάτια που από δυο διαφορετικά σώματα έχουν την τύχη να κοιτάνε το ίδιο σημείο στην άκρη του ορίζοντα και να χαμογελάν κρυφά το ίδιο...
Δυο κορμιά, που κάποια ζεστά απομεσήμερα του καλοκαιριού, απογειώνονται πάνω στα ίδια κατάλευκα    μοσχοβολιστά με λεβάντα, αγιόκλημα και γιασεμί σεντόνια, χωρίς περιττά λόγια...χωρίς καθόλου λόγια...μέσα στην σιωπή με τα πνιχτά γελάκια που κι αυτά παύουν όταν μιλάνε τα σώματα και τα μυαλά...τι τα θες άλλωστε τα λόγια όταν ξαπλωμένος στην αγκαλιά του παραδείσου μπορείς να βλέπεις από το ανοιχτό παράθυρο τη μπουκαμβίλια να αναδεύει τα φύλλα της στο δικό σας ρυθμό και στο βάθος την θάλασσα να καίγεται πανευτυχής μέσα στη αγκαλιά του εξουσιστή της, ηλίου...

Τετάρτη 29 Ιουνίου 2016

κάνουμε επιλογές τώρα,
δίνοντάς τους εμείς οι ελαφρόμυαλοι, ρομαντικοί και γερά δεμένοι στην γη, άνθρωποι, μια προοπτική αιωνιότητας!
με την ελπίδα του "για πάντα"..........
πόσο κενοί μπορεί να είμαστε στην πλειοψηφία μας και για την πλειονότητα αυτών που θέλουμε να έχουμε "για πάντα"!
Ούτε εμείς οι ίδιοι δεν μπορούμε να διασφαλίσουμε στον εαυτό μας ότι οι επιλογές μας σε πρόσωπα και καταστάσεις θα μας ικανοποιούν για πάντα....Τα θέλω μας, οι απαιτήσεις μας, οι εμπειρίες μας, οι προσδοκίες μας, η αξιομετρική μας κλίμακα, η ψυχολογία μας, τα όσα μας έχουν χαράξει.....όλα αυτά μας αλλάζουν και αλλάζουν, άρα πώς κάτι που επιλέγουμε τώρα του βάζουμε πάνω του το βαρύ φορτίο του για "πάντα";
Ικανοποιεί αυτό το για"πάντα κάποιες φορές την αλαζονεία μας, εξισορροπεί το φθαρτό μας, το λίγο μας, μας δίνει την αίσθηση της ισχύος επί του χρόνου, μας κάνει να ευελπιστούμε στην απόλυτη ορθότητα των επιλογών μας, που όντως μπορεί να ήταν ορθές στην συγκυρία που τις κάναμε...
όμως μετά από λίγο;
αργότερα;
για πάντα;;;;

Πέμπτη 23 Ιουνίου 2016

Και λοιπόν τι;
Μια ουτοπία...
Μια απάτη όλα,
Όλα;;;;
Η φυγή από τον έναν κύκλο σε οδηγεί τελικά σε μια δίνη !!!
Κι από αυτή, τι ελπίδες έχεις να γλυτώσεις από το ανελέητο στριφογύρισμα της, το αδιάκοπο χτύπημά της δεξιά κι αριστερά σε αυτό, που φαίνεται να είχες επιλέξει κάποτε....
Θέλει απίστευτη δύναμη να αξιοποιήσεις την φυγόκεντρη, που πάντα υπάρχει και να βρεθείς αλλού...να εκτιναχθείς....
Κι η δύναμη κάποιες φορές σιωπά...μέχρι να γίνει τυφώνας,
Και να τα διαλύσει όλα....όλα!
Για να χτιστούν από την αρχή...όπως πρέπει, όπως σου πρέπει....και το είχες ξεχάσει....ότι το άξιζες!!


Τετάρτη 15 Ιουνίου 2016

Ευτυχία, αυτή η κουβεντούλα

Ευτυχία είναι όταν τα βρίσκεις με τον εαυτό σου...
και κουβεντιάζετε...........
και τον ακούς και σε ακούει.......
και τα βρίσκεται..........
και σε αγαπά και τον αγαπάς .......... 
κι είστε καλά!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
μετά από πολύ δρόμο που έχετε κάνει......
χωρίς δεκανίκια!!!!!!!

Κυριακή 10 Απριλίου 2016

Η ζωή που δεν αντέξαμε

Η καθημερινότητα, που σιγά σιγά και υπομονετικά κι αθόρυβα κι αχόρταγα ρουφάει μέχρι ρανίδας κάθε χυμό.
 Η ομοιομορφία, που κατασπαράζει ότι γεννήθηκε αλλιώτικο και θέλει να ζήσει έτσι.
Η δημοκρατία μας ,σαν άτομα και ομάδες, που δεν αντέχει αντίλογο, που δεν μπορεί να υπερασπιστεί με επιχειρήματα Όλα αυτά που έτσι είναι ή που έτσι πρέπει να γίνονται....

Όλα αυτά είναι η μάσκα μας για να αντέξουμε μια ζωή που νομίζουμε ότι ελέγχουμε, διεκδικούμε, επιλέγουμε, πορευόμαστε μέσα της, ακολουθούμε τα όνειρα μας τα φανερά και εκείνα τα μυστικά που μας πνίγουν στον ιδρώτα ατελείωτες νύχτες....
Όλα αυτά θα Είναι το άλλοθί μας.
 Όταν κάποια στιγμή δεν θα μπορούμε να "μας" κρυφτούμε για το φτηνό και πρόστυχο ξεπούλημα των ονείρων μας....θα είναι το κάλπικο χρήμα με το οποίο θα προσπαθήσουμε να καλοπιάσουμε τη ζωή που δεν αντέξαμε να ζήσουμε..