Κυριακή 24 Απριλίου 2011

Έρθης δεν έρθης - Κωστής Παλαμάς

Ἔρθης δὲν ἔρθης, ἐγὼ θὰ σύρω
τἀργὰ τὰ πόδια γοργὰ ὡς ἐκεῖ,
τὸ κουρασμένο κορμὶ νὰ γείρω
στὴν ἔρμη πέτρα τὴ μυστική.

Καὶ θὰ προσμένω καὶ θὰ πεθαίνω
καὶ θἀνασταίνομαι -μιλῶ, μένω-
μὲ τὴ μιλιά σου·
ἔρθης δὲν ἔρθης, θὰ σ᾿ ἀγκαλιάζω
καὶ μὲ τὴ σκέψη μου θὰ ταιριάζω
τὴ ζωγραφιά σου.

Νύχτα. Στὸ χῶμα θὰ πάω νὰ ψάξω
τὸ πάτημά σου νὰ βρῶ, θὰ δράξω
γῆ μέσ᾿ στὴ φούχτα νὰ τὴ φιλήσω,
κι ἀπὸ κλωνάρια κι ἀπὸ χορτάρια
μέσα στὰ χέρια δροσιὰ θὰ κλείσω,
σὰν ἀπ᾿ τὴ σάρκα κι ἀπ᾿ τὴ δροσιά σου.
Πέρα τῆς χώρας ἀνάρια ἀνάρια,
παιζογελώντας με, τὰ λυχνάρια
θὰ μ᾿ ἀχνοστέλνουν τὸ φάντασμά σου.
Μ᾿ ὅλα της νύχτας τὰ λυχνιτάρια
θὰ ψάξω νἅβρω τὸ πέρασμά σου.

Καὶ μὲ τὸ σεῖσμα τἀχνοῦ τοῦ τρόμου
ἢ μὲ τὸ κάρφωμα ἐκστατικό,
στὴ γνωρισμένη πλαγιὰ τοῦ δρόμου,
ἔρθης δὲν ἔρθης, θὰ καρτερῶ.

Τρελὸ καρτέρι, καὶ ὁλόγυρά μου
ἡ κρυφὴ νύχτα καὶ ἡ σιγανή·
μόνο γιομάτη θὰ εἶν᾿ ἡ καρδιά μου
ἀπὸ τὴν ψάλτρα σου τὴ φωνή.

Καὶ οἱ στρατολάτες ποὺ θὰ περνᾶνε,
καὶ ὅσα τριγύρω μου ριζωμένα,
κάτι ἀπὸ σένα θὰ μοῦ μηνᾶνε,
καὶ θὰ μοῦ παίρνουν κάτι ἀπὸ σένα.

Γιὰ σὲ ξανἅβρα καὶ ξαναπῆρα
τῶν εἴκοσί μου χρονῶν τὴ λύρα,
κ᾿ ἔρριξ᾿ ἀπάνου
στοὺς λυγισμένους μου ὤμους τοῦ πλάνου
πάθους ἀπότομα τὴν πορφύρα.

Τῆς ὁρμῆς εἶμ᾿ ἐγὼ τὸ παιδί,
τανἄσασμα εἶσαι τῶν ἄγριων κρίνων,
τὸ λάτρεμα εἶσαι, τὸ φυλαχτὸ
τῶν ἐρωτόπαθων πελεγρίνων.

Στερνὴ κατάρα, μοῖρα κακὴ
τούτ᾿ ἡ λαχτάρα, κοντά, μακριά σου,
ἢ σπλαχνισμένου ἀγγέλου εὐκὴ
νὰ ξεψυχήσω μὲ τ᾿ ὄνομά σου;

Ἔρθης, δὲν ἔρθης, ἐγὼ θὰ σύρω
τἀργὰ τὰ πόδια γοργὰ ὡς ἐκεῖ,
στὴν ἔρμη ἀπάνου πέτρα θὰ γείρω,
Ἴσκιε, στὰ πόδια σου τὸ κορμί...

Δευτέρα 11 Απριλίου 2011

ΜΗ ΘΑΒΕΙΣ ΤΟ ΟΞΥΓΌΝΟ ΣΟΥ!!!

Προσπαθώ να σε σκοτώσω
Προσπαθώ να σε θάψω για πάντα
προσπαθώ να σε δίωξω
.........................
όσο πια μακρυά
όσο πιο βαθιά
όσο πιο άγρια

Ξέρω ότι θα τα καταφέρω

Ήδη έχω αρχίσει να ξεχνώ
πως είναι εκείνη η γροθιά στο στομάχι...
εκείνη η καρδιά που νιώθεις ότι θα την ακούσουν όλοι...
εκείνη η τρέλα που δεν σε αφήνει ούτε νύχτα να ησυχάσεις
ούτε μέρα να ξεφύγεις ...
εκείνη η ανατριχίλα που σε εξωθεί να κάνεις πράγματα με τα οποία απλά επιβεβαιώνεις το γεγονός ότι καρδιά και σώμα και μυαλό δεν τα πάνε πάντα καλά μεταξύ τους!!!!

Ήδη έχω αρχίσει να σπαταλίεμαι...
Ήδη έχω αρχίσει να πνίγομαι...
Ήδη έχω αρχίζει να κοιτάζω από μακρυά την ζωή μου...
όπως παλιά...

Είμαι σίγουρη όμως ...
θα τα καταφέρω...

Έχω μια απίστευτη δεξιότητα στο να θάβω ό,τι μου αρέσει
ό,τι με γεμίζει,
ό,τι με ζει...
τα όνειρά μου!!!

Θα τα καταφέρω λοιπόν

Το μόνο που με τρομάζει είναι πως ό,τι θάβεις γίνεται για πάντα δικό σου
και πως όλα τα θαμένα όνειρα κάποια στιγμή θα ζητήσουν δικαίωση....
έστω κι αν έχει περάσει καιρός
έστω και αν σε είχε επισκευτεί η ευτυχία μέσα σ' αυτόν τον καιρό
έστω και αν κάποιες φορές πραγματικά τα είχες ξεχάσει...
Αυτά θα ξυπνήσουν και θα σε βάλουν να αντιμετωπίσεις
και τους φόβους σου και τις ανησυχίες σου και τις δειλίες σου και τα άλλοθί σου και τις φτηνές σου δικαιολογίες ....που τα έθαψες ζωντανά με τα ίδια σου τα χέρια!!!

Και τότε ποιος θα με γλιτώσει από το ξαναξύπνημα;
Ποιος θα με γλυτώσει από τις αναμνήσεις;
Ποιο άλλοθι θα αντέξει την κρίση και τα θέλω που θα φωνάζουν;
Ποια ηθική θα σιωπήσει την ψυχή;
Ποια καθώς πρέπει κοινωνία θα πείσει το μυαλό ότι ορθώς έπραξε;
Ποιος θα με γλιτώσει από μένα;;;;