Πες μου αν χιονίζει στον παράδεισο,
και οι ψυχές και αυτές μήπως κρυώνουν..
Πες μου μήπως έχουνε παράξενη,περίεργη μορφή..
Κάποτε ήταν άνθρωποι,
μα τώρα από ψηλά σαν να βουρκώνουν...
Νόμιζες και νόμιζα πως ήταν μια βροχή.
Βλέπουνε τον κόσμο από ψηλά,
προσεύχονται και κλαίνε.
Με δάκρυα καυτά,ποτίζουνε την γη.
Ψάχνουνε για αυτούς που αγαπήσαν,
πριν να φύγουν,
πώς θά'θελαν ξανά να ήτανε μαζί...
Κι απορούν μ'όσα βλέπουν,που νωρίς σκοτεινιάζει,ξημερώνει αργά...
Με μορφή πεταλούδας,στο δωμάτιο μπαίνουν,και τις νιώθουμε κοντά.
Τραγουδάνε τις νύχτες,πίσω από έναν καθρέφτη,μας κρατούν συντροφιά,
κι όταν πλέον χαράξει,στον παράδεισο βάζουν,τα χρυσά τους φτερά...
Πες μου και για μένα στον παράδεισο,
αν έχουνε κρατήσει κάποια θέση...
Πες μου και εγώ αν θ'ανεβώ,εκεί ψηλά..
Τι άμα χιονίζει και εκεί,εμένα θα μ'αρέσει.
Κουνώντας τα φτερά,θα βρίσκω ζεστασιά...
Πες μου άμα ξέρεις μια ψυχή,
για μένα που ρωτάει....
Νιάστηκε κανείς το πώς απέμεινα εδώ?
Έρχεται κανείς τις νύχτες?τραγουδάει?
(μα πίσω απ'το σπασμένο μου καθρέφτη είμαι εγώ...)
Τραγουδάω για μένα,πίσω από έναν καθρεφτη,και δακρύζω κρυφά,
σαν ψυχή ταξιδεύω,και λιμάνια περνάω,ψάχνοντας μια συντροφιά...
Στον παράδεισο ξέρεις,δεν με δέχτηκαν φίλε,με ξανάστειλαν στη γη...
Τις φωνές τους ακούω,με οργή με καλούνε "Εξόριστη Ψυχή"....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου