Από το βιβλίο ''ΑΝΤΙΠΑΛΟΣ ΕΡΑΣΤΗΣ" της Μάρως Βαμβουνάκη

..................................................................................................................
..................................................................................................................
Υπάρχει μέτρο πιο ενδεικτικό για την ζωντάνια ενός έρωτα; Να θες να τον κατακτήσεις ξανά!
Το παθαίνει αυτό κάθε φορά που έχουν κάμποσες μέρες να συναντηθούν. Η απόσταση ωφελεί το πάθος , το τρέφει. Σου επιτρέπει πάλι να ελπίζεις, να ονειρεύεσαι. Το μυστικό του να είσαι ζωντανός είναι να μπορείς να ελπίζεις, και για να μπορείς να ελπίζεις πρέπει να κρατιέσαι σε μια απόσταση απ' την πραγματικότητα μια και η πραγματικότητα σχεδόν ποτέ δεν είναι αυτό που ελπίζεις. Ακόμη κι εκείνον που τον έχεις μάθει πια απ' έξω κι ανακατωτά, κάθε του κύτταρο, κάθε του έκφραση, κάθε του αντίδραση, έτσι κι απομακρυνθείς για ένα διάστημα από κοντά του, το όραμά του αποκαθίσταται λίγο στην θέση του: στην θέση που τον επιθυμείς.
Τίποτε δεν είναι πιο επιπόλαιο από την καρδιά ενός ευαίσθητου ανθρώπου. Ξανά και ξανά κυνηγά τα φαντάσματά της και καμία απογοήτευση δεν καταβάλει την όρεξή της για απόπειρες νέες, την δίψα της να γοητευτεί. Δεν είναι ούτε πρακτικό ούτε απαραίτητο ν' αλλάζει κανείς πρόσωπα, μπορεί να ξεκινά ξανά και ξανά επιχειρήσεις προς το ίδιο πρόσωπο που εμπνέει τον ενθουσιασμό του , διάθεση που τροφοδοτείται σωστά από την απουσία του άλλου. Ο χρόνος και η απόσταση προμηθεύουν στην καρδιά το πιο καταλυτικό υλικό του έρωτα: τις εξαίσιες ψευδαισθήσεις.
Αν οι εραστές γνώριζαν μερικά τεχνικά μυστικά της αγάπης όσο της μηχανής του αυτοκινήτου τους ή του πλυντηρίου τους, θα μπορούσαν να κερδίζουν καταστάσεις ονειρικές, παραστάσεις έξαρσης, ενδιαφέρον πλούσιο, θα μπορούσαν ν' αποφεύγουν την πλήξη και την φθορά που πάντα καιροφυλακτούν πίσω κι απ' τους πιο συνταρακτικούς έρωτες.
Όμως δε γνωρίζουν ή ακόμη χειρότερα, ακόμα κι όταν γνωρίζουν δεν καταφέρνουν να εφαρμόσουν τίποτε. Οι θεωρητικοί της ψυχολογίας , οι ανθρωπολόγοι , οι φιλόσοφοι, στην πράξη της προσωπικής τους ζωής φέρονται όπως οι ανίδεοι. Γιατί η ουσία του έρωτα είναι ανυπόμονη, εγωίστρια, σπασμωδική και ανόητη, ούτε ψυχραιμία ξέρει ούτε κοινό νου. Είναι το θεότυφλο έντομο που κουτουλά και ξανακουτουλά πάνω στον ηλεκτρικό γλόμπο που το καίει και το μαγνητίζει μέχρι που να τσουρουφλιστεί.
..................................................................................................................
...................................................................................................................
Είναι γεμάτη όρεξη να του προσφέρει τα πάντα. Λέει μέσα της και ξαναλέει πως ο σιγουρότερος τρόπος να πάρεις είναι να δώσεις, κι είναι πανέτοιμη για προσφορές. Ξέρει πώς υπάρχει ιδιοτέλεια σ' αυτή την εκδοχή γιατί η προσφορά της δεν είναι αθώα, όμως παραδέχεται πως ο άνθρωπος εύκολα δεν γίνεται να αποκτήσει αυταπάρνηση αγίου και στο κάτω - κάτω αυτό που με τέτοιο τρόπο παίρνεις είναι δίκαια πληρωμένο με το δικό σου τίμημα και μάλιστα προκαταβεβλημένο. Δεν είναι κλεψιά, είναι συναλλαγή , η πιο ευγενική μάλιστα απ' τις συναλλαγές που οικοδομούν τις σχέσεις μας. Η λέξη συναλλαγή, ιδίως στην αγάπη, βεβαίως την απωθεί, θέλει όμως να είναι προσγειωμένη, ώρες - ώρες τουλάχιστον. Τελικά όλα μια συναλλαγή υποκρύπτουν, ας το παραδεχτούμε κι ας μην υποκρινόμαστε. Όταν κάτι δίνεις, κάτι παίρνεις, την αυτοϊκανοποίηση έστω πως είσαι γενναιόδωρη, τον αυτοθαυμασμό πως είσαι μεγαλόψυχη! Δεν είναι παρά ανταμοιβές κι αυτά και πολύ ηδονικές μάλιστα!
....................................................................................................................
....................................................................................................................
Λαχταρά να έχει επιτέλους ένα χώρο όπου να αισθάνεται μοναδικός. Κι η κοπέλα του δεν του τον παρέχει. Ίσως γιατί γνωρίζονται από παλιά, ξέρει απ' έξω κι ανακατωτά τη ζωή του και τις αντιδράσεις του, είναι παρατηρητική , έξυπνη και ντόμπρα, κι η εικόνα που έχει για εκείνον είναι μια εικόνα που αυτός θέλει να ξεχάσει γιατί δεν είναι η εικόνα που θέλει να της δίνει. Δεν ήξερε ακριβώς την εικόνα που θα επιθυμούσε να της παρουσιάζει, όμως σίγουρα όχι αυτή που ο καιρός και η οικειότητα της ιχνογράφησαν. Αντανακλά μετά και στα μάτια του σαν καθρέπτης που δεν τον κολακεύει ιδιαίτερα. Δεν μπορεί να την ξεγελάσει στα σημεία που θα ‘θελε άλλωστε. Επιθυμεί να τον γνωρίζει καλά, όπως επιθυμεί να μην τον γνωρίζει καλά ώστε να του αφήνει περιθώρια να δίνει παραστάσεις μπροστά της και παρά πέρα μπροστά στον ίδιο του τον εαυτό, πράγμα που τόσο χρειάζεται , ιδίως τον τελευταίο καιρό . Τον τελευταίο καιρό έχει ανάγκη να πιστέψει σε κάτι ωραιότερο, σε μια φαντασίωση έστω, δε θέλει εύκολα να παραδεχτεί πως τούτη η φτηνή , ηλίθια πραγματικότητα της καθημερινότητάς του είναι η τελική του μοίρα , η μόνη. Τα όριά του δεν μπορεί να εξαντλήθηκαν. Πρέπει πάλι να ερεθιστούν οι δυνατότητές του , με ψέματα έστω. Χρειάζεται όμως έναν εύπιστο μάρτυρα στις σκηνές που θέλει να σκηνοθετεί και η κοπέλα του δεν του κάνει τη χάρη.