ΜΙΑ ΑΛΗΘΕΙΑ

Μερικές φορές είμαστε πολύ σκληροί με τον εαυτό μας.
Του απαγορεύουμε να νιώθει κάποια πράγματα ή να τα σκέπτεται ή να τα ονειρεύεται.
Γιατί;;;;;;;
Ίσως για να μην καταλάβει αν του λείπουν και πόσο.................
Είναι καλή η ευθεία της καθημερινότητας και πολυπόθητη και ακριβή πολλές φορές.

Και αν κάποια φορά δραπετεύσει ο μονίμως αλητήριος νους μας και τα σκεφτεί όλα αυτά
και νιώσει κάποια άλλα
ή ζηλέψει μέσα στα όνειρα του κάποια τρίτα ,
τότε ...........
ή μας πιάνει πανικός και τρέχουμε να κρυφτούμε πίσω από αναθεωρήσεις όλης της ζωής μας (παρηγοριές του στυλ : τι καλά που τα έχω καταφέρει!)
ή νιώθουμε απίστευτες τύψεις (για το πόσο ανικανοποίητοι μπορεί να είμαστε εμείς που μας έδωσε τόσα και τόσο απλόχερα η ζωή) που μας καταρρακώνουν,
ή τρελαινόμαστε από τις Ερινύες για τις στιγμές χαράς που κλέβουμε από τους «νόμιμους δικαιούχους τους» μόνο και μόνο στα όνειρα ή στα λόγια.
Τότε προσπαθούμε να τον τιμωρήσουμε σκληρά τον αλητήριο νου μας, απαγορεύοντας του περαιτέρω σκέψεις , όνειρα και κυρίως παραδοχές για όλα αυτά που στην πραγματικότητα πολύ του λείπουν, απλά τα είχε ξεχάσει κρυμμένος πίσω από το προσωπείο της πληρότητας, της απόλυτα τακτοποιημένης και επαναπαυμένης ζωής , της ζωής που σχεδόν τα πάντα είναι υπό έλεγχο και προγραμματισμένα και σίγουρα (αυτά όλα δεν είναι απαραίτητα άσχημα ,ούτε σημαίνουν πως κάτι δεν πάει καλά , ούτε φυσικά πως δεν "τακτοποιούνται" όλα με πολύ αγάπη, κάθε άλλο.) Το μεγάλο θέμα είναι απλά πόσο και για πόσο θα μας καλύπτουν.

Σ' αυτές τις περιπτώσεις είναι πολίτιμη η ύπαρξη φίλων. Τα λόγια τους, η διαφορετική τους οπτική, η ψυχραιμία τους, η υπομονή τους,η πυγμή τους να σε επαναφέρουν στην τάξη, η τρυφερότητά τους, η ικανότητα τους να λένε και όσα θες και όσα δεν θες να ακούσεις, η αγκαλιά τους που είναι πάντα εκεί, η ηρεμία τους, το ζεστό τους άγγιγμα σε σημεία της ψυχής σου που και εσύ δυσκολεύεσαι να πας.....είναι μεγάλο στήριγμα και γιατρειά.
Ας είναι καλά απλά και μόνο που υπάρχουν.........