Σα σκόνη τη ζωή μου την φύσηξα εγώ η ίδια και σκορπίστηκε στον αέρα.
Κι από το σκόρπισμά της βολεύτηκαν πολλοί και γέμισαν τις χαραμάδες τους και τις ρωγμές τους και τα κενά τους και δυνάμωσαν κι ανδρώθηκαν ....και θέριεψαν τόσο πολύ που δεν μπορούν πια να θυμηθούν ποιοι ήτανε και η ματιά τους ,αν και όποτε γυρίσουν και κοιτάξουν πίσω, δεν μπορεί να δει από που ξεκίνησαν και πόσο άδειο ήταν το σακούλι τους...δεν φτάνει πια η ματιά τους τόσο πίσω κι ούτε βλέπουν και τον λόγο γιατί θα πρέπει να φτάσει!Γίνηκαν θεριά εγωισμού και χειρισμού και μύωπες που πέρα από το "μου" τους ΔΕΝ μπορούν να δουν, πέρα από το "εγώ" τους δεν μπορούν ν' ακούσουν.
Δεν κατηγορώ κανέναν....εγώ έδωσα το φύσημα στην παλάμη μου για να σκορπιστώ στους πέντε ανέμους και πέφτοντας να πάρει ο καθένας ότι τον βολεύει , ότι του χρειάζεται!
Οι πόρτες της ψυχής μου και της ζωής μου, πάντα διάπλατες ήταν...Έτσι μου άρεσε, να έχω κόσμο εκεί μέσα...κόσμο που αγαπούσα, ναι, που αγαπούσα με έναν τρόπο απόλυτα δοτικό και που, νόμιζα πως και οι άλλοι αγαπούν με τον ίδιο ολοκληρωτικό τρόπο....δεν αγαπούν κρατώντας μυστικά και ψέματα....κρατώντας μυστικές εξόδους ασφαλείας και δωμάτια αμπαρωμένα...για μένα στο παλάτι της ψυχής μου δεν υπήρχε δωμάτιο να γράφει το όνομά μου και να θέλεις μυστικό πολύπλοκο συνδυασμό για να μπεις...αβερταρία είχα σε όλα πάντα σε όλα...ελευθερία κίνησης , να νιώθει ο φιλοξενούμενός μου σα στο σπίτι του!!!Και πάντα τα αμπάρια μου γεμάτα...συγκαταβατικότητα, παρηγοριά, υπομονή, ελπίδα, συγχώρεση, χέρια πολλά βοήθειας, ασθενή μνήμη για να είναι ανέξοδη και πάντα εκεί, από μέρους μου η άφεση των αμαρτιών, πολλά γλυκά λόγια, ένα αυτί πάντα Ν'ακούει...Έτσι ήθελα! και μόνο έτσι ανάσαινε η ψυχή μου! Έτρωγα συχνά πυκνά κανένα χαστούκι Επειδή αυτά που δώριζα ήταν όχι του γούστου ή των πρόσδοκιών τους , αλλά εγώ, πού να ξυπνήσω;! Λίγο κοντοστεκόμουν να συνέλθω από το ξάφνιασμα του χαστουκιού, λες και δεν το περίμενα ή δεν το άξιζαν και πάντα έβρισκα την κατάλληλη γι αυτούς δικαιολογία για την πράξη τους, και πάλι μπροστά.....Α!μερικές φορές, όταν από το χαστούκι ζαλιζόμουν πολύ και το κοντοστάσιμο ήταν λίγο παραπάνω από το κανονικό και αναμενόμενο ή αν τύχαινε να θυμώσω και καμιά φορά, τότε μου δίναν κανένα ψίχουλο για να συνέλθω ή στις πολύ δύσκολες περιπτώσεις κανένα φιλί της ζωής ... Πάντα με φειδώ και μέτρο και προσοχή και με σαφή όρια...Κι εγώ συνερχόμουν!!!Αν δε, το φιλί της ζωής είχε και κάποιο ίχνος αναγνώρισης των πεπραγμένων μου, ίχνος λέω, εεεεε!!!! τότε δεν με σταματούσε τίποτε!!κι ας είχα πάρει πολλές και σοβαρές αποφάσεις για να μην ξαναπιαστώ κορόιδο!!!!Τα ξεχνούσα ολα, με τα πρώτα ψίχουλα!!Πολλά από τα επόμενα χαστούκια και τις τρικλοποδιές δεν τις καταλάβαινα καν.....
Και κάπου εκεί τα αμπάρια άρχισαν να αδειάζουν....άρχισε να κουράζεται Η ψυχή μου... Να παγώνει, να μην μπορεί να κινηθεί, να σέρνεται, πού Να τρέξει πια! ΚάτιΤότε, με ξύπνησε από τον λήθαργο....το ίδιο το τρέμουλό μου από το κρύο ήταν! Αυτό το κρύο που νιώθεις σε ένα άδειο δωμάτιο χωρίς ήλιο και χωρίς οξυγόνο, και χωρίς τίποτε άλλο μέσα σε αυτό παρά μόνο δύο φεγγίτες, δύο παράθυρα ψηλά ψηλά κι απέναντι ακριβώς από τον ήλιο...και τρύπωνε από αυτά τόση ζέστη!!!!Και κοίταξα τότε Πίσω....
Κι από το σκόρπισμά της βολεύτηκαν πολλοί και γέμισαν τις χαραμάδες τους και τις ρωγμές τους και τα κενά τους και δυνάμωσαν κι ανδρώθηκαν ....και θέριεψαν τόσο πολύ που δεν μπορούν πια να θυμηθούν ποιοι ήτανε και η ματιά τους ,αν και όποτε γυρίσουν και κοιτάξουν πίσω, δεν μπορεί να δει από που ξεκίνησαν και πόσο άδειο ήταν το σακούλι τους...δεν φτάνει πια η ματιά τους τόσο πίσω κι ούτε βλέπουν και τον λόγο γιατί θα πρέπει να φτάσει!Γίνηκαν θεριά εγωισμού και χειρισμού και μύωπες που πέρα από το "μου" τους ΔΕΝ μπορούν να δουν, πέρα από το "εγώ" τους δεν μπορούν ν' ακούσουν.
Δεν κατηγορώ κανέναν....εγώ έδωσα το φύσημα στην παλάμη μου για να σκορπιστώ στους πέντε ανέμους και πέφτοντας να πάρει ο καθένας ότι τον βολεύει , ότι του χρειάζεται!
Οι πόρτες της ψυχής μου και της ζωής μου, πάντα διάπλατες ήταν...Έτσι μου άρεσε, να έχω κόσμο εκεί μέσα...κόσμο που αγαπούσα, ναι, που αγαπούσα με έναν τρόπο απόλυτα δοτικό και που, νόμιζα πως και οι άλλοι αγαπούν με τον ίδιο ολοκληρωτικό τρόπο....δεν αγαπούν κρατώντας μυστικά και ψέματα....κρατώντας μυστικές εξόδους ασφαλείας και δωμάτια αμπαρωμένα...για μένα στο παλάτι της ψυχής μου δεν υπήρχε δωμάτιο να γράφει το όνομά μου και να θέλεις μυστικό πολύπλοκο συνδυασμό για να μπεις...αβερταρία είχα σε όλα πάντα σε όλα...ελευθερία κίνησης , να νιώθει ο φιλοξενούμενός μου σα στο σπίτι του!!!Και πάντα τα αμπάρια μου γεμάτα...συγκαταβατικότητα, παρηγοριά, υπομονή, ελπίδα, συγχώρεση, χέρια πολλά βοήθειας, ασθενή μνήμη για να είναι ανέξοδη και πάντα εκεί, από μέρους μου η άφεση των αμαρτιών, πολλά γλυκά λόγια, ένα αυτί πάντα Ν'ακούει...Έτσι ήθελα! και μόνο έτσι ανάσαινε η ψυχή μου! Έτρωγα συχνά πυκνά κανένα χαστούκι Επειδή αυτά που δώριζα ήταν όχι του γούστου ή των πρόσδοκιών τους , αλλά εγώ, πού να ξυπνήσω;! Λίγο κοντοστεκόμουν να συνέλθω από το ξάφνιασμα του χαστουκιού, λες και δεν το περίμενα ή δεν το άξιζαν και πάντα έβρισκα την κατάλληλη γι αυτούς δικαιολογία για την πράξη τους, και πάλι μπροστά.....Α!μερικές φορές, όταν από το χαστούκι ζαλιζόμουν πολύ και το κοντοστάσιμο ήταν λίγο παραπάνω από το κανονικό και αναμενόμενο ή αν τύχαινε να θυμώσω και καμιά φορά, τότε μου δίναν κανένα ψίχουλο για να συνέλθω ή στις πολύ δύσκολες περιπτώσεις κανένα φιλί της ζωής ... Πάντα με φειδώ και μέτρο και προσοχή και με σαφή όρια...Κι εγώ συνερχόμουν!!!Αν δε, το φιλί της ζωής είχε και κάποιο ίχνος αναγνώρισης των πεπραγμένων μου, ίχνος λέω, εεεεε!!!! τότε δεν με σταματούσε τίποτε!!κι ας είχα πάρει πολλές και σοβαρές αποφάσεις για να μην ξαναπιαστώ κορόιδο!!!!Τα ξεχνούσα ολα, με τα πρώτα ψίχουλα!!Πολλά από τα επόμενα χαστούκια και τις τρικλοποδιές δεν τις καταλάβαινα καν.....
Και κάπου εκεί τα αμπάρια άρχισαν να αδειάζουν....άρχισε να κουράζεται Η ψυχή μου... Να παγώνει, να μην μπορεί να κινηθεί, να σέρνεται, πού Να τρέξει πια! ΚάτιΤότε, με ξύπνησε από τον λήθαργο....το ίδιο το τρέμουλό μου από το κρύο ήταν! Αυτό το κρύο που νιώθεις σε ένα άδειο δωμάτιο χωρίς ήλιο και χωρίς οξυγόνο, και χωρίς τίποτε άλλο μέσα σε αυτό παρά μόνο δύο φεγγίτες, δύο παράθυρα ψηλά ψηλά κι απέναντι ακριβώς από τον ήλιο...και τρύπωνε από αυτά τόση ζέστη!!!!Και κοίταξα τότε Πίσω....
ΚΑΙ δεν με αναγνώρισα!! ΔΕΝ θυμόμουν ούτε εγώ Η ίδια Πώς είχα φτάσει ως εδώ...
ΚΑΙ τώρα; Μαζεύεται η σκόνη που είναι σκορπισμένη στον αέρα;Πού θυμάμαι κι εγώ σε ποιο σημείο του δρόμου με έχασα για να με ψάξω να με βρω!!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου