Μας έμαθαν να βάζουμε τόσο πολύ νερό στο κρασί μας που κάποια στιγμή το κρασί έγινε νερό.Κι όταν είσαι νέος και βιάζεσαι να ζήσεις και η καρδιά τρέμει και το μυαλό τρέχει και το κορμί παίρνει φωτιά σαν δυναμίτης , τότε.....μεθάς και με νερό......
Μετά;;;τι γίνεται μετά;;;;
Όταν πια καταλάβεις ότι το κρασί ήταν νερό και ότι δικαιούσαι κάτι πιο πάνω από αυτό;Όταν δεν αρκεί το καλά στημένο παραμύθι του καθωσπρεπισμού για να σταματήσεις τις φωνές μέσα σου;Όταν μόνο εσύ ξέρεις τις αιτίες που δεν μπορείς ακολουθείς πια , την ευτυχία που οι άλλοι νομίζουν ότι βιώνεις;
Τι κάνεις , όταν ούτε στο εαυτό σου καλά καλά δεν μπορείς να παραδεχτείς αυτό που ξέρεις ότι δεν φτάνει;
Πως προχωράς όταν το μυαλό τραβάει άλλο δρόμο από αυτό της καρδιάς;
Μην κάνετε το λάθος να μαθαίνετε στα παιδιά σας να κάνουν όνειρα υπό συνθήκες και περιορισμούς.
Αφήστε τα να διεκδικούν κάθε σταγόνα της ζωής του...
Να μην νιώθουν καλά με κάτι λιγότερο από αυτό που ονειρεύτηκαν...
Να μην αρκούνται στα λίγα...στα περίπου...
Να μην πείθουν τον εαυτό τους ότι μέχρι εδώ τελικά τους άξιζε...
και κυρίως να μην παραμυθιάζονται ότι ζουν...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου