Μέσα στην μαυρίλα,
μέσα στην ατέλειωτη βροχή,
μέσα στην βαριά καταχνιά,
μέσα στην ανηλεή επιβεβαίωση της πλάνης,
μέσα στην συνεχή επαλήθευση των φόβων,
μέσα στο γκρέμισμα όλων των πιθανοτήτων,
μέσα στο αδιέξοδο,
μέσα στο ανέλπιδο,
μέσα στο απογοητευτικό,
μέσα στο τόσο μακρινό , από το θέλω,
μέσα στο ατελείωτο,
μέσα στο ανεκπλήρωτο
....................................
μια ηλιαχτίδα
που είναι χαμένη συχνά,
που σπάνια πια εμφανίζεται,
που πρέπει να στέλνει μηνύματα κρυμμένη,
παρότι φωνάζει ξεδιάντροπα το άνομο πάθος της,
που διεκδικεί,
που επελαύνει,
που απλά θέλει
......................
ευτυχώς που υπάρχει...
ζεις ακόμη ,λοιπόν...
κι είναι τόσο όμορφα...
κι ας μην είναι ακριβώς όπως θα ήθελες
ή μήπως είναι;
κι ας είναι τόσο αργά,
πάντα τόσο αργά...
.......................
αρκεί η ζέστα της αχτίδας
......................η ύπαρξή της...