Τετάρτη 3 Νοεμβρίου 2010

ΕΤΣΙ ΕΠΡΕΠΕ

Πόσο θέλεις
να διαλυθείς
καθώς θα εκρήγνυσαι.
Πόσο θέλεις
να μπορείς να ονοματίσεις έτσι απλά
όλα αυτά τα θαμμένα μονοπάτια που πάντα ονειρευόσουν να περπατήσεις...
αυτά που σκέπασαν τα αγριόχορτα της σιωπής και της λήθης
αφού ποτέ δεν έτυχαν της διεκδίκησης που άξιζαν...
Πάντα δείλιαζες μπροστά στο θέλω...λες και δεν το δικαιούσουν...
λες και το έκλεβες...λες και δεν σου άρμοζε ...
λες και είχες θέση μόνο κάτω από την ευθεία...
όποιος θελήσει κάτι παραπάνω , όποιος , ακόμη χειρότερα , απολαύσει κάτι παραπάνω πρέπει να λογοδοτήσει στις τύψεις του ...
Πόσο θέλεις
να παραδοθείς στην πυρά
αφού ξεπεράσεις τα περιθώριά σου.
Πόσο θέλεις μια βροχή ,
να σβήσει ό, τι ανελέητα καίει...
να πνίξει ό, τι δεν λέει να ξεχαστεί...
να σιωπήσει πια ό, τι μέσα σου κραυγάζει ακόμη!!!
Ό, τι υπάρχει εκεί...
ακόμη κι αν ξεχνιέται για καιρό ,
ακόμη κι αν φιμώνεται για καιρό ,
ακόμη κι αν καταπνίγεται για καιρό ...
Ό, τι ζητά δικαίωση
ό, τι σε έχει στημένο στη γωνία και σε βασανίζει...
ανελέητα , αποφασιστικά ...
γιατί ξέρεις οτι είναι αληθινό...
Δεν περιμένεις πια να «συγκατατεθεί κανένας καιρός»
δεν τον αφήνεις να συγκατατεθεί!
Είναι πολλά τα εμπόδια που βάζεις μέσα σου...
εμπόδια ψηλά και γερά χτισμένα χρόνια τώρα...
Κανένα εμπόδιο όμως δεν σταματά το μυαλό...
τίποτε δεν σταματά το απόλυτο τάξιμο...
τίποτε δεν ξεγελάει το ορμητικό «θέλω»...
Πάντα κάτι παραφυλάει εκεί στο μαξιλάρι σου
να σου τρελλάνει το μυαλό,
να σου διώξει τον ύπνο,
να σου βαρύνει την ανάσα,
να σου μουσκέψει το κορμί...

Μια ευτυχία νιώθεις μόνο
-κι αυτή τις ώρες που μόνος σου , μπορείς να μειδιάς -
για το όσο σε άφησες να γευτείς
-εκίνες τις λίγες ώρες που το μυαλό σου δεν ήταν σε θέση μάχης και άμυνας μαζί , είχε σταματήσει για να ακούσει την καρδιά σου να βροντοχτυπά ,
είχε παραδοθεί -...


Μια στέγνη και σκληρή πίκρα
για το όσο δεν σε αφήσες να αγγίξεις,
για το όσο μόνος σου έδιωξες,
για το όσο μόνος ακρωτηρίασες,
για το όσο έχει πια χαθεί...

Έτσι έπρεπε...Έτσι
Επαναπαυμένος οτι για μια ακόμη φορά έκανες το σωστό ,
ψάξε τώρα για τον ήρεμο ύπνο σου...
που δεν ξεγελιέται και δεν λέει να 'ρθει

Δεν υπάρχουν σχόλια: