Παρασκευή 25 Ιουνίου 2010

ΞΕΧΑΣΑ ΠΩΣ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΚΛΑΙΣ

Έχει περάσει τόσος καιρός...

Ξέχασα πως είναι να λυτρώνεσαι...
να ξαναβαφτίζεσαι...
να ξαναγεννιέσαι...
Ξέχασα πως είναι να κλαίς.

Ξέχασα πως είναι να επιθυμείς...
να καίγεσαι...
να μην ηρεμείς...
Ξέχασα πως είναι να κλαίς.

Ξέχασα πως είναι να νιώθεις έτοιμος...
σαν από καιρό να ήξερες...
σαν πάντα να περίμενες...
Ξέχασα πως είναι να κλαίς.

Ξέχασα πως είναι να φουντώνει η ψυχή
και να ανταρίζεται και να φεύγει και να την κυνηγάς
και να μην μπορείς να την μαζέψεις...
Ξέχασα πως είναι να κλαίς.

Ξέχασα πως μπορείς να διαλύεσαι με μια λέξη
μ'ένα άγγιγμα , μ' ένα νεύμα ,
με μια αβάσιμη σιγουριά ,
με μια βεβαιότητα πως , παρά τα άδεια χέρια ,
έχω τα πάντα...
Ξέχασα πως είναι να κλαίς.

Ξέχασα πως είναι οι αισθήσεις να φωνάζουν,
το κορμί να παλεύει ,
οι φλέβες στο λαιμό να χτυπούν ,
το μυαλό να συντονίζεται ,
τα όνειρα να ζωντανεύουν...
Ξέχασα πως είναι να κλαίς.

Ξέχασα;;;

Δεν υπάρχουν σχόλια: