Frederico Garcia Lorca

Όνειρο η ζωή δεν είναι
κι όποιος πόνεσε στον πόνο
πάντοτε θε να πονάει
κι όποιος θάνατο φοβάται
θα τον κουβαλάει στους ώμους.

Ψέμμα είναι πως κοιμούνται
στ' ουρανού τα φυλλοκάρδια.
Ούτε ένας δε σταλιάζει.
Μ' αν κανείς τα μάτια κλείσει
μαστιγώστε τον αδέρφια,
μαστιγώστε τον για να 'χει,
να 'χει ορθάνοιχτα τα μάτια
και φλεγόμενες πληγές.
Κανείς στο κόσμο δεν κοιμάται
ούτε ένας δεν κοιμάται.

ΞΕΧΑΣΑ ΠΩΣ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΚΛΑΙΣ

Έχει περάσει τόσος καιρός...

Ξέχασα πως είναι να λυτρώνεσαι...
να ξαναβαφτίζεσαι...
να ξαναγεννιέσαι...
Ξέχασα πως είναι να κλαίς.

Ξέχασα πως είναι να επιθυμείς...
να καίγεσαι...
να μην ηρεμείς...
Ξέχασα πως είναι να κλαίς.

Ξέχασα πως είναι να νιώθεις έτοιμος...
σαν από καιρό να ήξερες...
σαν πάντα να περίμενες...
Ξέχασα πως είναι να κλαίς.

Ξέχασα πως είναι να φουντώνει η ψυχή
και να ανταρίζεται και να φεύγει και να την κυνηγάς
και να μην μπορείς να την μαζέψεις...
Ξέχασα πως είναι να κλαίς.

Ξέχασα πως μπορείς να διαλύεσαι με μια λέξη
μ'ένα άγγιγμα , μ' ένα νεύμα ,
με μια αβάσιμη σιγουριά ,
με μια βεβαιότητα πως , παρά τα άδεια χέρια ,
έχω τα πάντα...
Ξέχασα πως είναι να κλαίς.

Ξέχασα πως είναι οι αισθήσεις να φωνάζουν,
το κορμί να παλεύει ,
οι φλέβες στο λαιμό να χτυπούν ,
το μυαλό να συντονίζεται ,
τα όνειρα να ζωντανεύουν...
Ξέχασα πως είναι να κλαίς.

Ξέχασα;;;

Δε μας συγχωρώ

Είδα μέσα στη βουή
την παλιά μου αγάπη
τόσες θύελλες εκεί
τόσες πυρκαγιές

Πως να κλείσει η πληγή
πως να βγει το αγκάθι
γιατί βρήκαμε γιατί
τόσες αφορμές

Θα ΄μαι πάντα εδώ
να φυλάω αυτά που πέταξες
δεν σε συγχωρώ
για όλες τις φωτιές που ξέχασες
Θα ‘μαι πάντα εδώ
όσα χρόνια κι αν περάσανε
δεν μας συγχωρώ
από φόβο χάσαμε

Στον υπόγειο σταθμό
μια οφθαλμαπάτη
μες στο πλήθος το βουβό
χάθηκε κι αυτή

Δεν το καταλάβαμε
πόσο αργεί η αγάπη
να δούμε δεν προλάβαμε
το τέλος μας αρχή

Θα ΄μαι πάντα εδώ
να φυλάω αυτά που πέταξες
δεν σε συγχωρώ
για όλες τις φωτιές που ξέχασες
Θα ‘μαι πάντα εδώ
όσα χρόνια κι αν περάσανε
δεν μας συγχωρώ
από φόβο χάσαμε

Στίχοι: Νίκος Πορτοκάλογλου
Μουσική: Νίκος Πορτοκάλογλου
Πρώτη εκτέλεση: Νίκος Πορτοκάλογλου
Άλλες ερμηνείες: Ελένη Τσαλιγοπούλου , Χρήστος Θηβαίος

ΜΙΛΤΙΑΔΗΣ ΠΑΣΧΑΛΙΔΗΣ-ΣΟΥ ΤΗΛΕΦΩΝΩ

Σε γνώρισα στις ώρες της καρδιάς μου
σε φίλησα σημάδι στη φωτιά μου
σε γιόρτασα μαζί με τη ζωή μου
και τώρα ξαγρυπνώ με το κορμί μου

Σου τηλεφωνώ για να σου πω πως σ' αγαπάω
σου τηλεφωνώ για να σ'ακούω να μιλάς
είναι νύχτα εδώ και εγώ δεν ξέρω που να πάω
χάνομαι και ζω για να μου πεις πως μ' αγαπάς

Σου μίλησα για αγάπη δίχως λόγια
σε κοίταξα στα φωτεινά σου μάτια
σε φώναξα καλύτερη μου λέξη
και τώρα περιμένω για να φέξει

Σου τηλεφωνώ για να σου πω πως σ' αγαπάω
σου τηλεφωνώ για να σ'ακούω να μιλάς
είναι νύχτα εδώ και εγώ δεν ξέρω που να πάω
χάνομαι και ζω για να μου πεις πως μ' αγαπάς

Στίχοι: Graviton
Μουσική: Graviton
Πρώτη εκτέλεση: Graviton

Ο,ΤΙ ΑΓΑΠΗΣΑ ΠΟΛΥ

Ό,τι αγάπησα πίσω τ' άφησα,
να φωτίζει τα σκοτάδια που περπάτησα,
να περνάς εσύ να μη χάνεσαι,
κι όποιος χάνεται να μη νοιάζεσαι.

Ό,τι αγάπησα πολύ
μες από θαμπό γυαλί
το κοιτώ και τ' αγαπάω
τώρα πιο πολύ.

Ό,τι αγάπησα πίσω τ' άφησα,
σαν πουλί σε μαύρη πέτρα το ζωγράφισα,
να το δεις εσύ, λίγο να σταθείς,
κι αν με θυμηθείς,
μη μου λυπηθείς.

Στίχοι: Ηλίας Κατσούλης
Μουσική: Παντελής Θαλασσινός
Πρώτη εκτέλεση: Παντελής Θαλασσινός

"Stalker" (by Andrei Tarkovsky)

Το καλοκαίρι πέρασε,
χωρίς ν'αφήσει ίχνος.

Ο ήλιος καίει,
αλλά αυτό δε φτάνει.

Ολα μπορούσαν να συμβούν...

Σαν το φύλλο...
στα χέρια μου έπεσε,
...αλλά αυτό δε φτάνει.

Τίποτα κακό δεν έγινε...
...αλλά αυτό δε φτάνει.

Η ζωή να γελώ μ'έκανε...
Ημουν τυχερός,
αλλά αυτό δε φτάνει.

Φύλλα δε σχίστηκαν,
δεν έσπασαν πόδια.

Η μέρα όλα τα'πλυνε,
αλλά αυτό δε φτάνει.

ΚΛΕΙΣΕ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΣΟΥ

Σαν μοναχός χωρίς το ράσο,
σαν προσφυγάκι δίχως πάσο.
Έτσι κι εγώ το δρόμο έχασα κι αργούσα
γιατί χωρίς, χωρίς ελπίδα αγαπούσα...

Κλείσε τα μάτια σου
να φύγω να χαθώ.
Γι΄ αυτά τα μάτια σου
θα ξαναρθώ.

Γι΄ αυτά τα μάτια σου
πεθαίνω, ξεψυχώ
κλείσε τα μάτια σου
ν΄ αναστηθώ.

Σαν την αυγή μετά τη νύχτα,
σαν το φιλί μετά την πίκρα.
Έτσι κι εσύ ήρθες στη μαύρη μοναξιά μου
φωτιά να βάλεις στα όνειρά μου.

Κλείσε τα μάτια σου
να φύγω να χαθώ,
γι΄ αυτά τα μάτια σου
θα ξαναρθώ.

Γι΄ αυτά τα μάτια σου
πεθαίνω, ξεψυχώ
κλείσε τα μάτια σου
ν΄ αναστηθώ.

ΕΝΑΣ ΧΡΟΝΟΣ

Σήμερα το blog γίνεται ενός έτους.
Ένας χρόνος πέρασε...
Ένας χρόνος γεμάτος εντάσεις , αντιστάσεις , συγκινήσεις , απογοητεύσεις , ανακαλύψεις , επιβεβαιώσεις , επιβραβεύσεις , πίκρες , χαρές , πληρότητες , νεκρώσεις , πάθη , ...
Ένας χρόνος όπως όλοι λοιπόν;;;
Για μένα όχι!

Ένας χρόνος τόσο αλλιώτικος...
με εμένα τόσο διαφορετική...

Κάποια πράγματα είναι σήμερα
όπως ήταν και πέρυσι
και πρόπερσι
και ...πολλά χρόνια τώρα...

Κάποια άλλα αλλιώτικα από ότι συνήθως...

Κάποια άλλα πέρυσι φύτρωσαν και άνθισαν
και μετά από πολύ και μακρύ δρόμο...
έχουν αφήσει σήμερα πολλές σκέψεις ,
πολλούς προβληματισμούς ,
κάποια θλίψη ,
πολύ ικανοποίηση ,
αρκετό ρίγος ,
την γλύκα τους ,
και σίγουρα την σοφία τους...

Ένας χρόνος...