Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΜΑΣ

Ένα χέρι
Μια λέξη
Ένα άγγιγμα
Μια σιωπή
Ένα βλέμμα
Μια αγκαλιά
Ένα φιλί

Όλα τόσο δύσκολα
Όλα τόσο απρόσιτα
Όλα τόσο ακριβά ,
Για να τα μοιραστείς
Για να τα δώσεις
Για να τα αποκτήσεις
Για να τα νιώσεις

Η ζωή απαιτεί ,
ζητάει το περιττό …
Και τα ανθρωπάκια τρέχουν
Και μπαίνουν στον λαβύρινθο,
Στην φυλακή της …….
Υπόδουλοι στα βίτσια της
Τα αχόρταγα θέλω της ….
Πώς θα φαίνονται «καλά»;;;;
Και ευτυχισμένοι και πλήρεις;;;;
…………….Να φαίνονται , αρκεί!!!
Στα μάτια των άλλων……..

Και στα δικά μας ;;;;
Η έλλειψη …
Της επαφής , της ζεστασιάς , των λέξεων ,
της σιωπής , του μοιράσματος …….
Όλα χλιαρά ,
Όλα «τόσο – όσο»
Λειψά και λίγα
Η αυταπάτη ότι κάνουμε πράγματα για μας…
Τα μάτια μας δέσμια στα «έχω» των άλλων

Αλλά ποιος έχει καιρό να δει τα μάτια του στον καθρέφτη;;;
Να τρομάξει από το κενό τους;
Από την βιασύνη τους;
Από την αγωνία τους;
Να σκεφτεί τι θέλει γι’ αυτόν;;;;
Να καταλάβει πόσο του έχει λείψει η απλότητα των πραγμάτων;
Πόσο έχει στερηθεί τους ανθρώπους;
Τον δικό του άνθρωπο;
Πόσο καιρό έχει να του κρατήσει το χέρι
Να τον χτυπήσει στην πλάτη
Να του κλείσει το μάτι
Να ακούσει δίπλα του την ανάσα του όταν κοιμάται
Να του φτιάξει τον καφέ του
Να πάνε μια βόλτα μαζί
Να τον πάρει αγκαλιά , όταν είναι σε ένταση ,να ηρεμήσει
Να του χαμογελάσει το πρωί , φεύγοντας για την δουλειά....
Τυχερός όποιος μπορεί
Να μοιράζεται λίγες στιγμές με κάποιον
Όποιος , παρά τα δύσκολα , μπορεί να πίνει ακόμη κρασί από το ποτήρι του
Όποιος μπορεί να μοιράζεται στιγμές σιωπής
Όποιος μπορεί να λέει τον άλλον «ο άνθρωπός μου»

Οι δυσκολίες θα είναι πάντα εδώ
Ο χρόνος όχι
Αύριο , ξέρεις;;