ΚΑΙΡΟ ΤΩΡΑ..........

Μια βουβή σκοτεινιά.
Ένα γκρίζο τοπίο στο οποίο βγαίνει ο ήλιος μετά την βροχή για λίγο και μετά απότομα χάνεται. Άλλες φορές η ηλιοφάνεια διαρκεί περισσότερο και ζεσταίνει ό,τι δειλά δειλά πάει να φυτρώσει και να αναθαρρέψει. Και είναι όμορφα κάτω από τον ήλιο, τότε! Υπέροχη αυτή η ζέστη στην ψυχή! Και αυτή η ελπίδα! Τι μαγικό πράγμα! Αμέσως αναπτερώνεται στις ζωντανές ψυχές! Και φυτρώνει σαν εκείνα τα αγριολούλουδα με το πολύ λεπτό κορμάκι που σε πολλά σημεία είναι συχνά λυγισμένο και στραπατσαρισμένο και πονεμένο και όμως αυτό εκεί…… προσπαθεί να ζήσει να ανασάνει , να ανασηκωθεί, να βρει λίγο χωματάκι να στηριχθεί , έστω και χωρίς βοήθεια , έστω και ολομόναχο, ακόμη και με πολύ κόπο, ακόμη και αν ξέρει πως πάλι ο δυνατός βοριάς θα φυσήξει και θα είναι τόσο παγωμένος και κάθε επόμενη φορά το κορμάκι θα λυγίζει περισσότερο...... αλλά όσο έχει αντοχές θα προσπαθεί και περισσότερο.
Έτσι ξαφνικά , μέσα σε μια στιγμή , κάτι συμβαίνει και ο ήλιος χάνεται , ο ουρανός ανταριάζει και ξανά η βροχή αρχίζει.... και ξανά η σκοτεινά..... και ξανά ο καθένας να κρύβεται και να κλειδώνεται για να βραχεί όσο το δυνατόν λιγότερο , για να κρύψει ό,τι μπορεί να περισώσει από όνειρα παλιά που δεν θέλει να του πάθουν τίποτε, να μην του παρασύρει η νέα μπόρα ό,τι ακριβό και πολύτιμο έχει απομείνει . Τα βουνά έχουν τα δέντρα που σε μια ξαφνική βροχή , σε μια επίμονη μπόρα , σε μια καταιγίδα, του συγκρατούν το χώμα με τις ρίζες τους και δεν το αφήνουν να παρασυρθεί και να χαθεί. Εγώ, εσύ τι έχουμε; Μερικές φορές νιώθω πως τίποτε! Άλλες πάλι φορές, κυρίως μετά από μια ηλιόλουστη στιγμή , ίσως νιώθουμε πως υπάρχουν πολλά που μας κρατούν και μας στηρίζουν εκεί στην ίδια θέση, εκεί που μας έβαλαν ή που επιλέξαμε να πορευτούμε στην ζωή μας. Ίσως έτσι να είναι πράγματι. Όμως , όλο και πιο συχνά νιώθουμε πια τις πλάτες μας μουσκεμένες και εμείς σκυμμένοι να προσπαθούμε να γλυτώσουμε την καρδία μας ,να την περισώσουμε, να μην βραχεί να μην πλημμυρίσει! Να μην παρασυρθούν όλα ! Να μας μείνουν εκείνα τα νεανικά όνειρα , τα τόσα ακριβά ! Προτιμούμε τότε , συχνά, βουβά να πλημμυρίζουν τα μάτια μας! Τα δάκρυα παρασύρουν τότε όλη την γκρίζα σκόνη που έχει καθίσει πάνω μας. Νιώθουμε μετά πιο καθαροί , πιο διάφανοι και πιο στητοί και πιο δυνατοί ,και πιο……..έτσι θα ΄θέλαμε . Νιώθουμε στην πραγματικότητα απλά πιο κοντά σε εμάς τότε , στον εαυτό μας ,που μόνο εμείς απόλυτα γνωρίζουμε, και που συχνά τον χάνουμε,τον σκορπίζουμε ασυλλόγιστα , που δεν τον εκτιμούμε όσο πρέπει, που τον κάνουμε και πονά συχνά, που τον πιέζουμε να αισθάνεται και πολλά , που παρά την βροχή θέλουμε να γελάει ορθός και αλύγιστος και αξιοπρεπής και να το ακούμε κιόλας και να παρασύρουμε και άλλους στην λύτρωση της επικοινωνίας , της εφορίας, της χαράς.
Πολλά του ζητάμε και μάλιστα σε δύσκολες εποχές.
Καιρό τώρα αυτή η βουβή σκοτεινιά έρχεται απειλιτικά στις ζωές μας κάνοντας τον καθένα μας καλά κλεισμένο στο όστρακό του και φοβούμενο την επαφή και την επικοινωνία.
Οι πιο αισιόδοξοι δεν απορρίπτουν την επικοινωνία , την αποζητούν ίσως κιόλας , με τους δικούς τους όρους όμως, στα δικά τους μέτρα και έτσι ώστε να ανταποκρίνεται ακριβώς στις δικές τους ανάγκες. Αρκετοί δε , είναι σε επιφυλακή , ώστε αν αυτή η σχέση και η επαφή με τους άλλους ανθρώπους δεν ικανοποιεί πια τα ζητούμενά τους να κλείσουν απότομα και ερμητικά το όστρακό τους, αφήνοντας απ΄έξω κάθε ενοχλητικό , καθέναν που δεν μπορεί να τους καταλάβει και να ανταποκριθεί στις ανάγκες τους, καθέναν που τάχα δεν μπορεί να νιώσει το πνεύμα τους και φτάσει εκεί ψηλά που έχουν βάλει αυτοί τον πήχη της κατ' εφημισμόν επικοινωνίας και επαφής. Οι πιο ψαγμένοι και καχήποπτοι δε, βάζουν και δεικλίδες ασφαλείας. Έτσι αν κάτι δεν πάει καλά και η επικοινωνία , η επαφή κοπεί βίαια , να μην εκτεθούν κιόλας, κυρίως αν παρασυρμένοι από κάποιον οίστρο έχουν κατά λάθος πει και εκφράσει κάποια από τα καλά φυλακισμένα εσώψυχά τους.
Όμως είναι δέσιμο αυτό ; Είναι κοινωνία ψυχών τόσο δυνατή, που να μπορεί να διαλύσει την βουβή σκοτεινιά των ζωών μας, που άγρυπνα παραφυλλάει; Η επαφή των ψυχών και η εκμυστήρευση κομματιών της ζωής μας δεν γίνεται ούτε με πίεση , ούτε κατά παραγγελία , ούτε με κανόνες και πρέπει , ούτε κρατώντας κρυφούς οπισθοφύλακες να μας γλιτώσουν όταν το φως φτάσει στα ανήλιαγα της ψυχής μας. Απλά γίνεται.........Όχι κραυγαλέα, χωρίς απαιτήσεις από τους άλλους ,παρά μόνο να μας ακούνε ακόμη κι αν δεν μπορούν να τα συμμεριστούν και να τα νιώσουν όλα , απλά να είναι εκεί........κι ας είναι λιγότεροι απ΄οτι ίσως θα θέλαμε.......είναι όμως εκεί γεμάτοι αυτιά και αγάπη, χωρίς δεύτερες ερμηνείες των λεγόμενων, χωρίς εις βάθος αναλύσεις και έτοιμοι να ανοίξουν και την δική τους ψυχή χωρίς ενδοιασμούς μπροστά μας..........Τότε μόνο η λάμψη της επαφής και της επικοινωνίας διαλύει , έστω και πρόσκαιρα, την βουβή σκοτεινιά , τότε μόνο η ψυχή μας αντέχει τις μπόρες που έρχονται πάντα , τότε μόνο υπάρχουν στηρίγματα και χέρια να μας κρατήσουν , τότε μόνο δεν φοβόμαστε να εκτεθούμε στο άλλον.
Μόνοι μας σίγουρα μπορούμε να κάνουμε πολλά και νιώθουμε και απίστευτα δυνατοί και ικανοί όταν τα καταφέρνουμε.Πολλοί μαζί μπορούμε πολλά περισσότερα...........