ΔΕΝ ΜΕ ΑΝΤΕΧΩ ...

Είναι μέρες που δεν με μπορώ.
Δεν με ανέχομαι.
Δεν με αντέχω.
Με απεχθάνομαι.
Με διώχνω.

Για ό,τι κάνω και γι΄αυτά που δεν θα καταφέρω ποτέ.

Για όσα αντέχω και για όσα δεν καταφέρνω να αντιμετωπίσω.

Γι αυτό το συναίσθημα που με κατατρώει κάθε φορά πως αυτό το όνειρο επιτέλους θα το πετύχω και τελικά έρχεται για ακόμη μια φορά η νέα πλάνη να είναι χειρότερη της προηγούμενης.

Γι αυτή την πικρή αίσθηση της ανικονότητας που έρχεται και ριζώνει ώρες ώρες στο κεφάλι μου και με κουρελιάζει.

Δεν με αντέχω να θέλω και να μην έχω την αντοχή να κάνω αυτό που τόσο θέλω και να ξέρω πως όσο το αφήνω φεύγει .... η κλεψύδρα έχει ήδη γυρίσει ανάποδα.

Για αυτό που αφήνομαι , και χάνομαι τελικά , σε εκείνη την χαραμάδα που άφηνε λίγο φως...τόσο λίγο όμως...
και εγώ παρά το τόσο λίγο...έτρεξα πάλι
και συγχώρεσα πάλι....
και ξέχασα πάλι...
και κάηκα πάλι , όπως αυτά τα ανόητα της νύχτας ζωίφια που μαγεύονται από το φως και πετούν γύρω του και καίγονται τελικά από αυτό που τα μαγνήτισε ,που τα τράβηξε , που τα συγκίνησε....
και το ήξερα...

Δεν με αντέχω που θέλω την διαδρομή αλλά δεν αντέχω το μετά της διαδρομής...το τέλος της...το απόλυτο κενό...
Μπα!!ούτε την ίδια διαδρομή μάλλον δεν μπορώ γιατί όσο υπέροχη και να είναι με κατατρώει η αγωνία για το άσχημο που δεν μπορεί , σίγουρα , σε μένα, θα έρθει...δεν με έχει ξεχάσει άλλωστε και ποτέ....

Γι αυτό το ατέλειωτο και άνευ όρων δόσιμο ...σε όλους και σε όλα ...εξ' ολοκληρου...καταστροφικά...αυτοκαταστροφικά...

Γι αυτά τα αθεράπευτα και οδυνηρά πλέον ταξίδια του μυαλού μου.

Γι την αίσθησή μου ότι είμαι ξένη σε ένα κόσμο χωρίς συναίσθημα , από αλλού και για αλλού.

Δεν με αντέχω.

Πάει καιρός

Πάει καιρός που έχω στερηθεί
τη θαλπωρή του έρωτα και της αγάπης
κι έχει η καρδιά μου πάλι κεντηθεί
απ' τη φωτιά μιας λάγνας αυταπάτης.

Περνούν τα χρόνια κι έχω κουραστεί
η μνήμη των κυττάρων μου σκουριάζει
κι έχει η ζωή μου πάλι μοιραστεί
σε κάτι π' αγαπώ και με τρομάζει.

Ο πόθος ξάφνου θαλερός κινά
για μια Οδύσσεια περίσσα ζορισμένη
μ' ένα σκαρί που η τρέλα κυβερνά
σε θάλασσα θολή κι ανταριασμένη.

Μη με λεηλατήσεις λυγερή
μην αποστρέψεις από μένα τη ματιά σου
φυγάς απ' της ανίας το κελί
άσυλο ψάχνω μες στην αγκαλιά σου.

Στίχοι: Μήτσος Σταυρακάκης
Μουσική: Μιχάλης Σταυρακάκης
Πρώτη εκτέλεση: Χαΐνηδες

ΘΕΑΤΡΟ...

Η ανάσα της πότε βαριά ,σαν κουρασμένη από καιρό και πότε τόσο απίστευτα γρήγορη , σαν να μην μπορούσε να κρατήσει την καρδιά της φυλακισμένη άλλο πια στο στήθος της.............................................
Τι νόημα θα είχε να δώσει εξηγήσεις για μια ακόμη φορά ;
Μήπως υπήρχε περίπτωση να καταλάβει κανείς;
Κι αν καταλάβει κάποιος, τι νόημα θα έχει ;
κανένα...
Η μήπως κάποιοι είχαν ήδη καταλάβει και οι εξηγήσεις ήταν ούτως ή άλλως επομένως περιττές;
Κι αυτό ...... το να κλείνουμε τα μάτια σ' αυτό που είναι ολοφάνερο και όλοι βλέπουν αλλά κανείς δεν ομολογεί!!!!
Έτσι για να μην τυχόν και αλλάξουν οι ισορροπίες του "πολίτιμου" μικρόκοσμού μας.
Τόσο θέατρο!
θέατρο απέλπιδων σκιών!!!

Τριανταφυλλιά

Τριανταφυλλιά

Στίχοι: Βάσος Βενιζέλος
Μουσική: Μάριος Τόκας
Πρώτη εκτέλεση: Δημήτρης Μητροπάνος

Το φως στο παραθύριν σου
τζι ούλλη δροσιά στο στόμαν
τζι ο ήλιος σαν τον τζύρην σου
πον σου χαλά χαττήριν σου
δικιά σου ζωήν τζιαι χρώμαν.

Τριαντάφυλλα τζ' αρώματα
τα σιείλη τζι η αγκαλιά σου
τζι εσούνι ούλλον αππώματα
της ομορκιάς καμώματα
σκορπίζεις τα φιλιά σου.

Συνάχτου πκιον τριανταφυλλιά
μεν τα ξοδεύκεις τα φιλιά
τζι έρκομαι 'γιω ξοπίσω
μαράζιν τρώει με αρσενικόν
που τα φιλιά σου μερτικόν
δος μου τζι εμέν να ζήσω.

Καμοί τζι αναστενάματα
που δίπλα σου όπκοιος ρέξει
κόμα τζι ο αγέρας σταματά
-άκου Θεγέ μου πράματα-
φιλιά ζητά πεντέξι.

Τα σιείλη μου δακκάννω τα
μ' αναπαμόν εν βρίσκουν
γιατί ομπρός σου χάννω τα
τζιαι διψασμένα τζι άποτα
δίχα φιλίν μεινίσκουν.

Με τα μάτια κλειστά (Γιώτα Νέγκα)

Κανείς δε θα μπορέσει μου 'χες πει
να με πονέσει πάλι όπως εσύ
κι αφού είπαμε γεια με τα δάκρυα στεγνά
τα παράθυρα αφήνω όλη μέρα κλειστά

...Ποτέ δε θα σ' αφήσω μου 'χες πει
να ζήσεις στα όνειρά μου όπως πριν
Κι όμως να! περπατώ μεσ' τον ύπνο σου εγώ
και μου δίνεις φιλιά στα όνειρά σου ξανά

Και σε παίρνω αγκαλιά με τα μάτια κλειστά
πώς γεννάει στο σκοτάδι η λύπη χαρά
χαρά σ' αυτόν που τώρα σ' αγαπά
χαράζει και σ' αγγίζει στα μαλλιά

Κι όμως να! περπατώ μεσ' τον ύπνο σου εγώ
και μου δίνεις φιλιά στα όνειρά σου ξανά
Και σε παίρνω αγκαλιά με τα μάτια κλειστά
πώς γεννάει στο σκοτάδι η λύπη χαρά

Κανείς δε θα μπορέσει μου 'χες πει
ποτέ να μ' αγαπήσει όπως εσύ

Στίχοι: Παναγιώτης Καλαντζόπουλος
Μουσική: Παναγιώτης Καλαντζόπουλος
Πρώτη εκτέλεση: Γιώτα Νέγκα