ΜΙΑ ΧΑΡΑ ΟΛΑ

Εγώ τελείωσα πια με τις προσμονές και τα θέλω!;
Δε ξαναζήτησα τίποτε τόσο καιρό!
Δεν ξαναζωντάνεψα καμία σκέψη , κανένα πάθος!

Όλα κατάφερα και τα έλεγχα τέλεια!
Εμένα , τα λόγια μου , τα τυχαία αγγίγματά μου ...
τις ματιές....ούτε κατά τύχη...καμία

Δεν αντέχω να ζήσω ότι πάντα ονειρευόμουν!!
Όχι , δεν το αντέχω !!!
Με έχω πείσει...
Τα κατάφερα!!!

Αν σταματούσε και για λίγο το μυαλό...
Αν έπαυαν και για λίγο τα μάτια ν΄αναζητούν...
Αν δεν τύχει, ποτέ , να μείνουν τα μάτια μου για πάνω από κάποια δευτερόλεπτα στα δικά σου...
Αν δεν άκουγα καθόλου την φωνή σου
ούε ακόμη και όταν για τα πιο αδιάφορα και άσχετα μιλάς
ούτε με τρίτους...
Αν δεν τρελλαινόταν ακόμη η καρδιά...
σε κάθε πέρασμα
σε κάθε τυχαίο άγγιγμα....

όλα τότε θα ήταν μια χαρά!!!

ΔΕΝ ΘΕΛΩ ΚΑΡΔΙΑ ΜΟΥ ΝΑ ΚΛΑΙΣ

Δε θέλω καρδιά μου να κλαις για όσα περάσαμε χθες,
χαλάσανε τόσα πολλά μα βρες μονοπάτι ξανά,
δεν ξέρει ο κόσμος να ζει, κατέβα να πάμε πεζοί,
εκεί που καθένας ζητά να βρει τη μιλιά του ξανά.

...Τον πόλεμο μισώ κι απ' τη ζωή αποζητώ,
να μη μου μείνει μόνο το παράπονο
κι ας ήταν μια φορά να μ' είχες πάρει αγκαλιά,
το ξέρω σου ζητώ πάρα πολλά.

Δε θέλω καρδιά μου να κλαις για όσα περάσαμε χτες,
δανείσου κι εσύ μια φορά και βρες μονοπάτι ξανά
κι αν χάνεις αυτό που σε ζει δεν έφταιξες μόνον εσύ,
αξίζει να ζουν σαν παιδιά εκείνοι που έχουν καρδιά.

Τον πόλεμο ζητώ για μια ζωή που δεν τη ζω,
να μην μου μείνει μόνο το παράπονο
κι ας ήταν μια φορά να δεις μικρέ μου φουκαρά,
πως μαλακώνω σαν δε μου μιλάς σκληρά.

Τον πόλεμο μισώ κι απ' τη ζωή αποζητώ,
να μη μου μείνει μόνο το παράπονο
κι ας ήταν μια φορά να μ' είχες πάρει αγκαλιά,
το ξέρω σου ζητώ πάρα πολλά.

Στίχοι: Νικόλας Άσιμος
Μουσική: Νικόλας Άσιμος
Πρώτη εκτέλεση: Νικόλας Άσιμος

ΤΕΛΟΣ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΕΔΩ

Τέλος δεν υπάρχει εδώ, γι' άλλη μια φορά
χρώματα παράξενα κι άγνωστα νερά
Πόσους δρόμους πέρασα χρόνια στη βροχή
κάτι μέσα μου έλεγε "πάλι απ' την αρχή.."

Κύματα πελώρια, πάθη αληθινά
της ψυχής τα όρια χάνονται ξανά
Σαν αντικατοπτρισμός, σκόνη και καπνός
της ψυχής τα όρια άδειος ουρανός

Τίποτα στα χέρια μου δεν κρατάει πολύ
όλα για ένα σύννεφο προκαταβολή
Δαίμονες με ξεγελούν πλάσματα φριχτά
φίλα με οξυγόνο μου, κράτα με σφιχτά

Κύματα πελώρια, πάθη αληθινά
της ψυχής τα όρια χάνονται ξανά
Σαν αντικατοπτρισμός, σκόνη και καπνός
της ψυχής τα όρια άδειος ουρανός


Στίχοι: Αφροδίτη Μάνου
Μουσική: Νίκος Κυπουργός

ΕΤΣΙ ΕΠΡΕΠΕ

Πόσο θέλεις
να διαλυθείς
καθώς θα εκρήγνυσαι.
Πόσο θέλεις
να μπορείς να ονοματίσεις έτσι απλά
όλα αυτά τα θαμμένα μονοπάτια που πάντα ονειρευόσουν να περπατήσεις...
αυτά που σκέπασαν τα αγριόχορτα της σιωπής και της λήθης
αφού ποτέ δεν έτυχαν της διεκδίκησης που άξιζαν...
Πάντα δείλιαζες μπροστά στο θέλω...λες και δεν το δικαιούσουν...
λες και το έκλεβες...λες και δεν σου άρμοζε ...
λες και είχες θέση μόνο κάτω από την ευθεία...
όποιος θελήσει κάτι παραπάνω , όποιος , ακόμη χειρότερα , απολαύσει κάτι παραπάνω πρέπει να λογοδοτήσει στις τύψεις του ...
Πόσο θέλεις
να παραδοθείς στην πυρά
αφού ξεπεράσεις τα περιθώριά σου.
Πόσο θέλεις μια βροχή ,
να σβήσει ό, τι ανελέητα καίει...
να πνίξει ό, τι δεν λέει να ξεχαστεί...
να σιωπήσει πια ό, τι μέσα σου κραυγάζει ακόμη!!!
Ό, τι υπάρχει εκεί...
ακόμη κι αν ξεχνιέται για καιρό ,
ακόμη κι αν φιμώνεται για καιρό ,
ακόμη κι αν καταπνίγεται για καιρό ...
Ό, τι ζητά δικαίωση
ό, τι σε έχει στημένο στη γωνία και σε βασανίζει...
ανελέητα , αποφασιστικά ...
γιατί ξέρεις οτι είναι αληθινό...
Δεν περιμένεις πια να «συγκατατεθεί κανένας καιρός»
δεν τον αφήνεις να συγκατατεθεί!
Είναι πολλά τα εμπόδια που βάζεις μέσα σου...
εμπόδια ψηλά και γερά χτισμένα χρόνια τώρα...
Κανένα εμπόδιο όμως δεν σταματά το μυαλό...
τίποτε δεν σταματά το απόλυτο τάξιμο...
τίποτε δεν ξεγελάει το ορμητικό «θέλω»...
Πάντα κάτι παραφυλάει εκεί στο μαξιλάρι σου
να σου τρελλάνει το μυαλό,
να σου διώξει τον ύπνο,
να σου βαρύνει την ανάσα,
να σου μουσκέψει το κορμί...

Μια ευτυχία νιώθεις μόνο
-κι αυτή τις ώρες που μόνος σου , μπορείς να μειδιάς -
για το όσο σε άφησες να γευτείς
-εκίνες τις λίγες ώρες που το μυαλό σου δεν ήταν σε θέση μάχης και άμυνας μαζί , είχε σταματήσει για να ακούσει την καρδιά σου να βροντοχτυπά ,
είχε παραδοθεί -...


Μια στέγνη και σκληρή πίκρα
για το όσο δεν σε αφήσες να αγγίξεις,
για το όσο μόνος σου έδιωξες,
για το όσο μόνος ακρωτηρίασες,
για το όσο έχει πια χαθεί...

Έτσι έπρεπε...Έτσι
Επαναπαυμένος οτι για μια ακόμη φορά έκανες το σωστό ,
ψάξε τώρα για τον ήρεμο ύπνο σου...
που δεν ξεγελιέται και δεν λέει να 'ρθει