ΒΑΜΜΕΝΑ ΚΟΚΚΙΝΑ ΜΑΛΛΙΑ

Βαμμένα κόκκινα μαλλιά κάθε νύχτα
σε ποια σεντόνια να δακρύζεις στα κρυφά
δεν έχει περιθώριο η πίκρα
και η χαρά τελειώνει στα μισά

Λυπημένη μου αγάπη καληνύχτα
δεν τελειώνουμε έτσι εύκολα εμείς
σαν αγέρας που σε καίει μες τη νύχτα
όποια πόρτα κι αν ανοίξεις θα με βρεις

Βαμμένα κόκκινα μαλλιά και μια δάφνη
στο χέρι για παρηγοριά
γιατί θυμάσαι πάντα τα λάθη
γιατί δε φεύγεις για τη λησμονιά

Λυπημένη μου αγάπη καληνύχτα
δεν τελειώνουμε έτσι εύκολα εμείς
σαν αγέρας που σε καίει μες τη νύχτα
όποια πόρτα κι αν ανοίξεις θα με βρεις

Βαμμένα κόκκινα μαλλιά μια σταγόνα
στα χείλη να σε καίει για καιρό
ποιος τάζει της ζωής το χειμώνα
και ποιος φοβάται το Χριστό

Λυπημένη μου αγάπη καληνύχτα
δεν τελειώνουμε έτσι εύκολα εμείς
σαν αγέρας που σε καίει μες τη νύχτα
όποια πόρτα κι αν ανοίξεις θα με βρεις

Βαμμένα κόκκινα μαλλιά καληνύχτα
του χρόνου πάλι θα σε θυμηθώ
καληνύχτα σ' αγαπώ

Στίχοι: Βασίλης Δημητρίου
Μουσική: Βασίλης Δημητρίου
Πρώτη εκτέλεση: Γιώργος Νταλάρας

ΑΧ!!!!!!!! ΑΥΤΗ Η ΠΕΙΝΑ

Αχ! αυτή η πείνα...
για μια στάλα της συναισθηματικής τροφής...
Η έλλειψη...
των ματιών
των χεριών
των χειλιών
των αγγιγμάτων
...................
οι αισθήσεις
.................
το μυαλό....
................
το σώμα....
................
Αχ! αυτοί οι πόθοι....
"τα θέλω"....
"τα δικαιούμαι"....
η ανάγκη να τραφεί το μυαλό και η ψυχή...
Άχ!αυτή η ανικανόητη επιθυμία...
που ξαφνικά έρχεται και σε καταλαμβάνει,
χωρίς καμιά προηγούμενη πολιορκία...
που γίνεται με το τίποτε.....φωτιά....
ζήλια...αγωνία...
ιδρώτας...παλμός...
έλλειψη...στέρηση...
τυρρανία...αναταραχή...
προσμονή...βάσανο...
πόθος...ασυλλογισιά...
Αχ! αυτή η πείνα...
που σε κρατάει ζωντανό γνωρίζοντας
πως η μαρτυρική λύτρωση είναι δίπλα...
τόσο κοντά....τόσο μακρυά...
τόσο δική όσο ξένη...
τόση απτή όσο αόρατη
Αχ! αυτή η πείνα!
ατελείωτη...
πάντα εδώ...
πάντα δίπλα...
................

ΣΟΥ ΧΡΩΣΤΑΕΙ Η ΖΩΗ;;;;;

Έχεις νιώσει ποτέ να σου χρεωστάει η ζωή;;;;;;
Όσα δεν σου έδωσε ποτέ
Όσα δεν τόλμησες να ζητήσεις
Όσα δεν σε έμαθαν να διεκδικείς
Όσα δεν πρόλαβες
Ότι δεν άρπαξες
Ότι δεν γεύτηκες
Ότι θες να απολαύσεις
Όσα τυρρανικά ονειρεύεσαι
Ότι στα ψέματα πια και μόνο νιώθεις δικό σου
Ότι νόμιζες ότι δεν σου άξιζε
Ότι τώρα απεγνωσμένα ζητάς
Ότι κάθε κύτταρο της ύπαρξης σου ζητά απεγνωσμένα για να μπορέσει να ανασάνει

ΘΕΛΩ ΝΑ ΣΕ ΔΩ

Θέλω να σε δω
να μ' αναζητάς
σε κάθε οδό και δω
στα λίγα που ζητάς

Θέλω να σε δω
μ' έρωτα βαρύ
να μην μπορεί κανείς
να διώξει αυτόν το θάνατο

Καμιά φορά
φοράω τα λόγια μιας πληγής
καμιά φορά ξεχνιέμαι αλλιώς
κι απ' όλους κρύβομαι

Τη χαρά μου λες να μη στην κάνω συμφορά
και δε χωράει η ζωή
να μπει στο γλέντι ούτε μια φορά

Θέλω να σε δω
να μ'εκδικηθείς
να πιω νερό κρυφά
εκεί που θα πλυθείς

Θέλω να σε δω
να 'μαστε αγκαλιά
και μία θηλιά γερή
το χθες να κάνει αθάνατο

ΤΙ ΝΑ ΠΩ;!

Σε θυμάμαι, τι να πω
τόσες νύχτες, τι να πω
η ζωή μου στο δικό σου το σκοπό
αν μπορούσες, τι να πω
αν μπορούσα, τι να πω
με το χρώμα των ματιών σου να κοπώ

Κάθε λέξη, τι να πω
με πονάει, τι να πω
στο σκοινί της μοναξιάς μου ισορροπώ
Σ’ αγαπούσα, τι να πω
σε θυμάμαι , τι να πω
σε θυμάμαι ακόμα, σ’ αγαπώ

Κλείνω τα μάτια, να σε δω
μα φεύγεις σα σκιά
στου χρόνου την απέραντη οθόνη
το πρόσωπό σου τα μαλλιά
το στόμα, το φιλί
σα θάνατος ο χωρισμός
σκοτώνει, σκοτώνει

Ξεγραμμένος, τι να πω
σα δραπέτης, τι να πω
στο μαχαίρι τη γροθιά μου να χτυπώ
λίγο ακόμα, τι να πω
τ’ άρωμά σου ,τι να πω
τ’ όνομά σου μια φορά να ξαναπώ

Σε θυμάμαι, τι να πω
τόσες νύχτες, τι να πω
η ζωή μου στο δικό σου το σκοπό
αν μπορούσες, τι να πω
αν μπορούσα, τι να πω
με το χρώμα των ματιών σου να κοπώ


Κάθε λέξη, τι να πω
με πονάει , τι να πω
στο σκοινί της μοναξιάς μου ισορροπώ
σ’ αγαπούσα, τι να πω
σε θυμάμαι, τι να πω
σε θυμάμαι ακόμα
σε θυμάμαι ακόμα
σ’ αγαπώ, τι να πω
τι να πω, τι να πω

ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ...........ΗΡΕΜΙΑ!!!!!!!!!!!!!!!!

Η απογείωση του μυαλού...αναβάλλεται.
Το βάπτισμα της ψυχής ...ματαιώνεται.
Το σώμα θα μένει αιχμάλωτο στις σκέψεις ,στον ασύμβατο χρόνο , στις προϋπάρχοντες όρκους...
Καμία προσμονή δεν θα υπάρχει ...
Καμία μάχη δεν θα είναι απαραίτητη στο μέλλον...
Καμία οδυνηρή υπέρβαση δεν θα χρειαστεί...
Όλα εύκολα...
Όλα δύσκολα...
Όλα ίδια...
Όλα αλλιώτικα...
.................
...ΟΛΑ ΚΑΛΑ...
.................
Αποστασιοποιημένα...
Προγραμματισμένα...
Ανώδυνα...
Πεζά...
Ακίνδυνα...
Σίγουρα...
Γνωστά...
Ήσυχα...
Λυτρωτικά...
Ανώφελα...
Αναμενόμενα...
......................
Νεκρά και θυελλώδη μαζί...
Ξαναμμένα και παγωμένα μαζί...
Έμεινε μόνο η ανατριχίλα να σε διαπερνά
όταν το μυαλό ξεφεύγει...σπάει τα "πρέπει" και λοξοδρομεί...
Έμεινε μόνο ένα ρεύμα να σε καίει ολόκληρο , σε κλάσματα δευτερόλεπτου ,όταν απλά σου φάνηκε ότι άκουσες κάτι που μοιάζει...ότι είδες μια μορφή μάλλον γνωστή...
Έμεινε μόνο έλλειψη να σε θανατώνει...
........................
ΟΛΑ ΚΑΛΑ...
ΗΡΕΜΑ...