Τετάρτη 30 Σεπτεμβρίου 2009

ΣΤΟΥΣ ΑΓΙΟΥΣ ΤΟΠΟΥΣ ΤΗΣ ΚΑΡΔΙΑΣ - σε μουσική Παντελή Θαλασσινού

Θα γίνω προσευχή στ΄αμαρτωλά σου χείλη
τις νύχτες που μιλάς με τον Θεό.
Κι αν σώσεις την ψυχή
θα μείνουμε δυο φίλοι
δεν έχω άλλη φλόγα να καώ.
Κι ύστερα θα πέφτω να κοιμάμαι
στους Άγιους Τόπους της καρδιάς
να σε θυμάμαι.
Θα γίνω προσευχή
στ΄αμαρτωλά σου χείλη
τις νύχτες που μιλάς με τον Θεό.

Θα γίνω προσευχή στ΄αμαρτωλά σου χείλη,
τα λόγια της συγνώμης που θα λες.
Κι αν στάξει απ΄την ψυχή
το δάκρυ στο μαντήλι
θα ξέρω οτι έμαθες να κλαις.
Κι ύστερα θα πέφτω να κοιμάμαι
στους Άγιους Τόπους της καρδιάς
να σε θυμάμαι.
Θα γίνω προσευχή στ΄αμαρτωλά σου χείλη,
τα λόγια της συγνώμης που θα λες.

Παρασκευή 25 Σεπτεμβρίου 2009

ΠΑΝΕ ΜΕΡΕΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΣΟΥ 'ΠΑ Σ΄ ΑΓΑΠΩ

Πέρασαν μέρες χωρίς να στο πω
Το σ’ αγαπώ , δυο μόνο λέξεις
Αγάπη μου, πώς θα μ’ αντέξεις
Που 'μαι παράξενο παιδί , σκοτεινό;

Πέρασαν μέρες χωρίς να σε δω
Κι αν σε πεθύμησα δεν ξέρεις,
Κοντά μου πάντα θα υποφέρεις
Σου το ‘χα πει ένα πρωί βροχερό.

Θα σβήσω το φως
Κι όσα δεν σου ΄χω χαρίσει
Σ’ ένα χάδι θα σου τα δώσω
Κι ύστερα πάλι θα σε προδώσω
Μες του μυαλού μου το μαύρο βυθό…….
Θα κλάψεις ξανά που μόνη θα μείνεις
Κι εγώ πιο μόνος κι από μένα
Μες σε δωμάτια κλεισμένα
το πρόσωπό σου θα ονειρευτώ
Γιατί μες τ’ όνειρο μόνο ζω………….


Στα σοβαρά μην με παίρνεις
Είν’ το μυαλό μου θολό
Είναι κι ο κόσμος μου αστείος
Κι όταν με βαρεθείς τελείως
Ψάξε αλλού να με βρεις όπως θες ……….

Κι εγώ που αγάπησα πάλι
Την ιδέα σου μόνο
Και κάποιον στίχο που σου μοιάζει…..
Κοιτάω έξω και χαράζει
Έγινε το αύριο πάλι χθες

Θα σβήσω το φως
Κι όσα δεν σου ‘χω χαρίσει
Σ’ ένα χάδι θα σου τα δώσω
Κι ύστερα πάλι θα σε προδώσω
Μες του μυαλού μου το μαύρο βυθό…….
Θα κλάψεις ξανά που μόνη θα μείνεις
Κι εγώ πιο μόνος κι από μένα
Μες σε δωμάτια κλεισμένα
το πρόσωπό σου θα ονειρευτώ
Γιατί μες τ’ όνειρο μόνο ζω………….

Πέμπτη 24 Σεπτεμβρίου 2009

ΕΡΧΟΝΤΑΙ ΚΑΠΟΙΕΣ ΣΤΙΓΜΕΣ

Έρχονται κάποιες στιγμές , που νιώθεις τα πόδια σου να τρέμουν. Αλλού να θες να πας και αλλού να σε οδηγούνε………..
Έρχονται κάποιες στιγμές , που όλα αυτά που τόσο καλά ήταν για χρόνια τακτοποιημένα στο μυαλό σου , φαίνονται τόσο λίγα , τα ξυλοπόδαρα σου τρίζουν.......
Έρχονται κάποιες στιγμές , που όλα αυτά που ένιωθες να σου έχουν χαριστεί και για τα οποία ευγνωμονούσες την τύχη σου , την ζωή , την μοίρα , τώρα , να μοιάζουν ανίκανα να σε γεμίσουν , μικραίνουν και φτωχαίνουν......
Είναι κάποιες στιγμές που , τα καλά θαμμένα όνειρα των νεανικών σου βραδιών , ξυπνάνε , και επίμονα σου ζητάνε δικαίωση , οξυγόνο για να ζήσουν επιτέλους.Είναι καιρός να δώσεις στον εαυτό σου , έστω και τώρα , το δικαίωμα να αγωνισθεί γι αυτά.......
Έρχονται κάποιες στιγμές , που όσο και να προσπαθήσεις , καταλαβαίνεις πως το μυαλό σου δεν τιθασεύεται πια. Έχει σπάσει τις αλυσίδες , τους φραγμούς και τα όρια που του έχεις χρόνια τώρα βάλει, και τραβάει τον δικό του δρόμο , δεν σε ακολουθεί……δεν σε αφήνει πια να κρυφτείς από τις μύχιες σκέψεις σου , τις κρυφές σου μάχες , τα μεγάλα διλλήματα ……σε καλεί να αντιμετωπίσεις ό,τι από καιρό έκανες πως δεν άκουγες , ό,τι από καιρό έκανες ύστατη προσπάθεια να αγνοήσεις , να σιωπήσεις, να θάψεις για ακόμη μια φορά , επικαλλούμενη το γνωστό "δεν έχω χρόνο τώρα για τέτοια!"......
Έρχονται κάποιες στιγμές ,που η ψυχή σου είναι τόσο γαλήνια και ανταριασμένη μαζί. Χαίρεται και θλίβεται , αγωνιά και ηρεμεί , αποφασίζει να προσμένει αλλά η προσμονή αυτή είναι βασανιστική , ανελέητη, ταλαντεύεται και ισορροπεί πάνω από ένα τυρρανικό «θέλω!!!» και το πανταχού παρών «πρέπει;;;» έτοιμα και τα δύο να σε αφανίσουν . Άλλοτε γεμίζει με λίγα και άλλοτε δεν χορταίνει και όλο ζητά και άλλα..... και άλλα ........και άλλα......
Έρχονται κάποιες στιγμές , που τα μάτια σου λυτρώνονται ή κλειστά και βυθισμένα στα όνειρά τους ή μόνο με την ίδια επίμονη εικόνα που για καιρό τώρα έχει ατίθασα και ηγεμονικά εγκατασταθεί μπροστά τους.
Έρχονται κάποιες στιγμές που νιώθεις τόσο ευάλωττη....έτοιμη να λυγίσεις.....έτοιμη να καταλυθείς και να υποκύψεις σε κάθε κάλεσμα ,σε κάθε πρόσκληση και πρόκληση, σε κάθε προσμονή δική σου που ποτέ δεν εξέφρασες , δεν ομολόγησες , δεν διεκδίκησες......και τώρα ,τι τύχη! ή μήπως τι ειρωνεία! , έρχεται η μοίρα και στα τάζει....όλα όμως!........και ακριβώς έτσι......όπως ήταν κρυμμένα στο μυαλό σου , το ίδιο έντονα!.......αρκεί να αφεθείς , να εγκαταλείψεις το μυαλό σου και να απλώσεις τα χέρια σου να νιώσουν σιγουριά πάνω σε κάποια άλλα χέρια.......
Έρχονται κάποιες στιγμές που νιώθεις πως ένα παραμικρό άγγιγμα είναι ικανό να σε σωριάσει σαν εκείνα τα επιμελώς καλοστημένα ντόμινο που αρκεί ένα μόνο ελάχιστο φύσημα για να τα διαλύσει……….
Έρχονται κάποιες στιγμές, που νιώθεις τις φλέβες σου να μουδιάζουν και να σε καίνε..........................................................................
Μήπως είναι αυτές οι στιγμές που ξυπνάς;;;;;; Που, συνέρχεσαι από τον λήθαργο;;;;;;;; Που, αρχίζεις να δικαιούσαι επιτέλους;;;; Που αρχίζεις, έστω και αργά να νομίζεις οτι επιτέλους ζεις;;;;;;;;;

Τετάρτη 16 Σεπτεμβρίου 2009

ΘΕΑΤΡΟ ΣΚΙΩΝ


Σ’ αυτό το θέατρο σκιών, τι περιμένω;
Θολή φιγούρα δίχως πρόσωπο και λόγια
Οι θεατές μ’ έχουνε κιόλας ξεχασμένο
Και φεύγουν βιαστικά κοιτώντας τα ρολόγια
Σ’ αυτό το θέατρο σκιών, τι περιμένω;


Τώρα γυρίζω σε μια πόλη μεθυσμένη
Σα μετανάστης που δεν ξέρει που πηγαίνει
Τώρα βυθίζομαι στου κόσμου την ανία




Ριξ’ τα μαλλάκια σου για να πιαστώ Μαρία
Τώρα γυρίζω σε μια πόλη μεθυσμένη.


Σ’ αυτό το θέατρο σκιών, τι περιμένω;
Πάλι θα σβήσουνε τα φώτα της οθόνης
Και συ σα σφίγγα θα μου το κρατάς κρυμμένο
Ποιος είναι ο θεατής και ποιος ο θεατρώνης
Και συ σα σφίγγα θα μου το κρατάς κρυμμένο
Σ’ αυτό το θέατρο σκιών, τι περιμένω;

Σάββατο 5 Σεπτεμβρίου 2009

ΕΝΑ ΓΥΡΟ ΤΟ ΦΕΓΓΑΡΙ

Ένα γύρο το φεγγάρι
κι άλλον έναν η ζωή
στέκεσαι γυμνή μπροστά μου
κάνει ο χρόνος μια ρωγμή.
Κάνω την φωτιά μου χάδι
και σου κρύβω την πληγή,
που από τότε που θυμάμαι
μου κλειδώνει το κορμί


Δύο γύρους το φεγγάρι
το κορμί μου σε ζητά
κι απ' τα δάχτυλά μου
βγαίνουνε μαχαίρια κοφτερά.
Μη φοβάσαι ,είναι για μένα
στην φωτιά μου θα καώ
δεν ζητάω δική μου να 'σαι
θέλω μόνο να σε δω.

Δέκα χρόνια , δέκα αιώνες
λύσεις ψάχνουν να μου βρούνε,
δεν με ξέρεις , μα το ξέρεις
πως τα χέρια δεν ξεχνούν,
κάτι νύχτες ματωμένες
που αδιάφορα περνάν
που τα σώματα διψάνε
μα τα μάτια αλλού κοιτάν.


Τρεις φορές θα σε ρωτήσω
αν υπήρξε μια φορά
που ήσουν μόνη στο σκοτάδι
κι ήμουνα παρηγοριά.
Τρεις φορές θα σε ρωτήσω
πώς το χρόνο σταματάς
όταν έρχεσαι τα βράδια
και στα μάτια με κοιτάς