ΦΥΛΑΞΟΥ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΓΑΠΗ ΜΟΥ

Φυλάξου από τα χείλη μου
που δίψασαν για σένα.
Φυλάξου από τους όρκους μου
γιατί είναι δυνατοί.

Χίλιες αγάπες πλήρωσα
ώσπου να΄ρθώ σε σένα
φυλάξου απ΄την αγάπη μου
γιατί είναι αληθινή.

Φυλάξου από τα μάτια μου
που βλέπουν μόνο εσένα.
Φυλάξου από τα χάδια μου
και μην παγιδευτείς.

Χίλιες αγάπες πλήρωσα
ώσπου να΄ρθώ σε σένα
φυλάξου απ΄την αγάπη μου
γιατί είναι αληθινή.

Φυλάξου από τους δρόμους μου
που βγαίνουνε σε σένα.
Φυλάξου από την φλόγα μου
και μην παραδοθείς.

Χίλιες αγάπες πλήρωσα
ώσπου να΄ρθώ σε σένα
φυλάξου απ΄την αγάπη μου
γιατί είναι αληθινή

ΜΙΑ ΑΛΗΘΕΙΑ

Μερικές φορές είμαστε πολύ σκληροί με τον εαυτό μας.
Του απαγορεύουμε να νιώθει κάποια πράγματα ή να τα σκέπτεται ή να τα ονειρεύεται.
Γιατί;;;;;;;
Ίσως για να μην καταλάβει αν του λείπουν και πόσο.................
Είναι καλή η ευθεία της καθημερινότητας και πολυπόθητη και ακριβή πολλές φορές.

Και αν κάποια φορά δραπετεύσει ο μονίμως αλητήριος νους μας και τα σκεφτεί όλα αυτά
και νιώσει κάποια άλλα
ή ζηλέψει μέσα στα όνειρα του κάποια τρίτα ,
τότε ...........
ή μας πιάνει πανικός και τρέχουμε να κρυφτούμε πίσω από αναθεωρήσεις όλης της ζωής μας (παρηγοριές του στυλ : τι καλά που τα έχω καταφέρει!)
ή νιώθουμε απίστευτες τύψεις (για το πόσο ανικανοποίητοι μπορεί να είμαστε εμείς που μας έδωσε τόσα και τόσο απλόχερα η ζωή) που μας καταρρακώνουν,
ή τρελαινόμαστε από τις Ερινύες για τις στιγμές χαράς που κλέβουμε από τους «νόμιμους δικαιούχους τους» μόνο και μόνο στα όνειρα ή στα λόγια.
Τότε προσπαθούμε να τον τιμωρήσουμε σκληρά τον αλητήριο νου μας, απαγορεύοντας του περαιτέρω σκέψεις , όνειρα και κυρίως παραδοχές για όλα αυτά που στην πραγματικότητα πολύ του λείπουν, απλά τα είχε ξεχάσει κρυμμένος πίσω από το προσωπείο της πληρότητας, της απόλυτα τακτοποιημένης και επαναπαυμένης ζωής , της ζωής που σχεδόν τα πάντα είναι υπό έλεγχο και προγραμματισμένα και σίγουρα (αυτά όλα δεν είναι απαραίτητα άσχημα ,ούτε σημαίνουν πως κάτι δεν πάει καλά , ούτε φυσικά πως δεν "τακτοποιούνται" όλα με πολύ αγάπη, κάθε άλλο.) Το μεγάλο θέμα είναι απλά πόσο και για πόσο θα μας καλύπτουν.

Σ' αυτές τις περιπτώσεις είναι πολίτιμη η ύπαρξη φίλων. Τα λόγια τους, η διαφορετική τους οπτική, η ψυχραιμία τους, η υπομονή τους,η πυγμή τους να σε επαναφέρουν στην τάξη, η τρυφερότητά τους, η ικανότητα τους να λένε και όσα θες και όσα δεν θες να ακούσεις, η αγκαλιά τους που είναι πάντα εκεί, η ηρεμία τους, το ζεστό τους άγγιγμα σε σημεία της ψυχής σου που και εσύ δυσκολεύεσαι να πας.....είναι μεγάλο στήριγμα και γιατρειά.
Ας είναι καλά απλά και μόνο που υπάρχουν.........

ΣΤΕΛΛΑ

Στην υγρή σου κοιλιά επωάζεις φωτιά
που με κάνει ζητιάνο.
Πόρτα κλειστή κι ασημένιο κελί,
δεν σε φτάνω.

Σ’ αναπνέω γυμνός , σε θυμάμαι σκυφτός
κι απομένω μισός.
Σανίδι του κόσμου κρατά την φυγή μου,
σε θέλω δική μου.

Στέλλα το κλειδί που κρατάς ,
φυλακή μ’ έχει στείλει, Στέλλα.
Στα μπουκάλια της μπύρας
με ψάχνουν οι φίλοι , Στέλλα.
Συγκρατήσου για λίγο,
αν είναι ώρα να φύγω , θα φύγω.

Στην θολή σου σκιά απομένουν τα βράδια αδειανά,
το κορμί σου που σφύζει.
Φωτιά που μ΄ αγγίζει,
παγίδα που τρίζει.

Σ’ αναπνέω γυμνός , σε θυμάμαι σκυφτός
κι απομένω μισός.
Σε κοιτάζω βουβός , σε χαϊδεύω τρελός
κι απομένω φτωχός.

Στέλλα το κλειδί που κρατάς ,
φυλακή μ’ έχει στείλει, Στέλλα.
Στα μπουκάλια της μπύρας
με ψάχνουν οι φίλοι , Στέλλα.
Συγκρατήσου για λίγο,
αν είναι ώρα να φύγω , θα φύγω.

Στη ζεστή σου φωλιά , με τραβάς βιαστικά
Και με πνίγεις.
Στέκει ο χρόνος βουβός, μας κοιτάει σκεφτικός,
Θες να φύγεις.

Με τη γλώσσα με παίρνεις,
βαθιά σου με σέρνεις
Και τρέμεις.

Στέλλα, είναι αλλόκοτα εδώ
και από λάθος μπορεί να χαθώ.
Είναι όμορφα εδώ
και από λάθος μπορεί να σωθώ.
Συγκρατήσου για λίγο,
αν είναι ώρα να φύγω , θα φύγω.

ΑΠΛΑ ΕΝΑ ΟΝΕΙΡΟ......;

Κάθε φορά που κλείνω τα μάτια μου
για να ξεφύγω από την γη που γερά με κρατά,
για να πετάξω πέρα από το μυαλό μου,
για να πάψω ν΄ ακούω , όσα χρόνια τώρα
με έχουν τάξει οπωσδήποτε να φρονώ,
για να βρεθώ σε τόπους που θα είμαι αυτή που θέλω
και όχι αυτή που πρέπει ή που προσδοκούν να είμαι ,
για να ταξιδέψω σε μέρη ήρεμα και όμορφα
γεμάτα γαλήνη, τρυφερότητα ,ψυχική επαφή,
ευλογία της σάρκας, ηδονής ψυχής και σώματος ….
………………………………………………………
Βλέπω μπροστά μου την ίδια εικόνα……..
…………………………………………….
Ένα σούρουπο, προς το βράδυ,
μπροστά σε μια απέραντη θάλασσα
που έχει αρχίσει να γίνεται μωβ ,
με το μονότονο τραγούδι των κυμάτων της
να πλημμυρίζει τ’ αυτιά μου,
με την υγρή της ανάσα να κολλάει πάνω μου,
με το αεράκι της να καθαρίζει το μυαλό μου,
με την αλμύρα της να θεραπεύει τις πληγές της ψυχής μου.
Στέκομαι λοιπόν εκεί, κοιτώντας την ,ζηλεύοντάς την
και αγαπώντας την.
Λατρεύοντας την ελευθερία της να αυτοδιατίθεται,
την δύναμη της να πετυχαίνει ό,τι θέλει,
να επιβάλλεται ακόμη και στα βράχια,
την ικανότητά της να κυριεύει,
να μαγεύει , να μαγνητίζει , να υποδουλώνει με τα μυστήριά της.
Να κλείνει μέσα στην αγκαλιά της όποιο πλάσμα της αρέσει.
Να ερωτοτροπεί με όποιο γεροδεμένο παλικάρι προσπαθεί να της αντισταθεί,να την νικήσει.
……………………………………………………………………………..
Στέκομαι λοιπόν εκεί μπροστά της ,
όταν ξάφνου ένα χέρι μ’ αγκαλιάζει από τους ώμους.
Ένα χέρι δυνατό , σίγουρο, που δεν φοβάται, που δεν τρέμει, που είναι έτοιμο να σε ταξιδέψει σε τόπους μακρινούς ,
Έτοιμο να σου χαρίσει όσα ποτέ με λόγια δεν έχει προσπαθήσει να σου τάξει,
Έτοιμο να σε οδηγήσει εκεί που το μυαλό σταματάει,
Εκεί που η αρμονία των ψυχών

δεν θέλει περιττές εξηγήσεις για να γίνει πληρότητα,
Εκεί που τα λόγια δεν υποκαθιστούν -ούτε καν προσεγγίζουν-
ό,τι υπέροχο από καιρό ο καθένας έχει ονειρευτεί,
Εκεί που τα βουβά φιλιά του, καλύπτουν
τις χίλιες φωνές που φτάνουν στ’ αυτιά σου,
Εκεί που τα ταξίδια των χεριών δεν τα σταματάνε οι Αναστολές,
Εκεί που και οι Ερινύες σιωπούν και κοκκινίζουν μπροστά στην ζητούμενη και οφειλόμενη ηδονή,
Εκεί που τα κορμιά βρίσκουν μόνα τους τον δρόμο τους,
Εκεί που ψιθυρίζεται μόνο η ικεσία...."σε θέλω τόσο τυρρανικά.....",
Εκεί που η Κορύφωσή έχει το φως της πανσελήνου,
που από ψηλά, θα ζηλεύει………….
………………………………………………………….
Όνειρο; Απλά ένα όνειρο;
Γι’ αυτό τα λένε όνειρα………….
Γιατί σπάνια ή σχεδόν ποτέ γίνονται πραγματικότητα……………………
είτε γιατί δεν ανταμώνουν ποτέ οι ταιραιστές υπάρξεις,
είτε γιατί ο χρόνος δεν είναι σύμμαχος πάντα,
είτε γιατί δεν έχουμε την δύναμη να κυνηγήσουμε και
να διεκδικήδουμε το πολυπόθητο όνειρο,
είτε γιατί απλά και όταν έρθει
δεν έχουμε την δύναμη να το ζήσουμε,
δεν έχουμε την τόλμη να παρασυρθούμε......
Ίσως έτσι να είναι και καλύτερα, τα έχεις πάντα στην ψυχή και στο μυαλό σου
όπως τα έχεις πλάσει εσύ,
χωρίς τον φόβο να ξεφτίσουν , να χαλάσουν ,
να κακοπέσουν , να πονέσουν………..
Μένουν πάντα όνειρα...........
μένουν πάντα νεκρά.............

Όταν όμως το "μοναδικό" χέρι σε αγκαλιάσει
και νιώσεις το σκίρτημα και την ακατανίκητη λαχτάρα στην καρδιά
και την απόλυτη φλόγα και ηδονή στο κορμί σου
και γίνει το κλειδί που ανοίγει κάθε ανήλιαγη σπηλιά της ψυχής σου
και ελευθερώνει έτσι κάθε απόκρυφη σκέψη χωρίς ντροπή ,
χωρίς δεύτερο ζύγιασμα,
με απόλυτη ελευθερία,
σαν κάτι φυσικό,
τότε απλά το όνειρο δεν το αφήνεις να σου φύγει,
δεν το ριψοκινδυνεύεις παρά τους Πειρασμούς,
δεν το συγκρίνεις με καμιά Σειρήνα στην ζωή σου,
δεν αφήνεις κανέναν Δήμιο να στο νεκρώσει,
απλά το κρατάς................σε όλον τον δρόμο...........
για μια ζωή.............

ΔΥΟ ΦΟΡΕΣ ΓΥΝΑΙΚΑ

Μου λείπουν άνθρωποι και γέλια πρωινά,
μικρά νυχτερινά κουβεντολόγια,
ημερολόγια ακόμη ζωντανά,
κι άγια λόγια, κι άγια λόγια.

Έλα σαν όνειρο απόψε,
έλα και την σιωπή μου κόψε,
στα δυο, στα τέσσερα, στα δέκα,
μαζί σου δυο φορές γυναίκα.
Έλα αεράκι μου και φως μου,
έρημος είναι ο καιρός μου.

Μου λείπουν άνθρωποι, ουράνιες ψυχές ,
αγάπης λόγια κάτω από το φεγγάρι,
και ένα χέρι να το έχω τις βραδιές
για μαξιλάρι, για μαξιλάρι.


Έλα σαν όνειρο απόψε,
έλα και την σιωπή μου κόψε,
στα δυο, στα τέσσερα, στα δέκα,
μαζί σου δυο φορές γυναίκα.
Έλα αεράκι μου και φως μου,
έρημος είναι ο καιρός μου

ΠΑΘΟΣ

Πάθος είναι, μια ματιά μόνο,
που κάποτε αρκεί και άλλοτε δεν φτάνει.
Ένα βλέμμα που ξέρεις πότε είναι πάνω σου,
ένα βλέμμα που "ακούς" μόνο εσύ τι θέλει να πει.

Είναι ένα τυχαίο άγγιγμα
που ξέρεις όμως πως ο άλλος το νιώθει,
ένα πέρασμα δίπλα σου, που σε ριγεί.
Είναι μια στιγμή μόνο, που έζησες για λίγο,
σε συντροφεύει όμως για καιρό στα όνειρά σου.

Πάθος είναι η λέξη που σου είπε και σε κάνει
να μειδιάς μισόκρυφα όλη μέρα.
Είναι να λιώνει η ψυχή σου μόνο και μόνο
όταν απλά τα χέρια σας ενώνονται.

Είναι , όταν αυθόρμητα σε αγκαλιάζει από τους ώμους
και αυτό είναι κάτι που πάντα ονειρευόσουν
και ποτέ δεν είχες ζήσει .......... (!)
και που τώρα δα,το είχες -Θεέ μου - τόση ανάγκη!

Πάθος είναι, μια λαχτάρα να ακούσεις και να πεις πράγματα
που είχες ξεχάσει πως υπάρχουν,
που είχες πείσει τον εαυτό σου
ότι μπορείς να είσαι ευτυχής και χωρίς αυτά.

Είναι μια τρελή προσμονή
για μια καλά κρυμμένη απόδειξη
πως "εδώ είμαι...σε ακούω...σε νιώθω...μην σε νοιάζει"
Είναι , όταν και η μικρή απουσία, γίνεται τυρρανική.

Πάθος είναι να ξαναρχίζεις να νιώθεις μοναδικός,
πολύτιμος, όχι για όλους, για έναν.
Eίναι να δίνεις και να θες,
να διεκδικείς και να χαρίζεις.

Είναι μια φλόγα που νιώθεις να ανάβει
εκεί που προσπαθεί απεγνωσμένα το μυαλό να τη σβήσει!
Είναι μια καρδιά που φουντώνει
κι ας ξέρει πως σ'αυτή την φλόγα θα αφανιστεί!

Πάθος είναι, να νιώθεις εντάσεις ανομολόγητες,
να σκέφτεσαι πράγματα που ο εαυτό σου ο ίδιος
να φοβάται να παραδεχτεί πως του συμβαίνουν.
Είναι όταν διαπιστώνεις πως η πιο απόκρυφη σκέψη σου,
η πιο ηδονική, η πιο ερωτική,
-αυτή , η από καιρό θαμμένη, αυτή, που και εσύ προσπαθείς να σιωπήσεις-
είναι ακριβώς έτσι και στο μυαλό του άλλου.

Πάθος είναι όταν ο άλλος παίρνει το θάρρος
να μοιραστεί μαζί σου θελήσεις, όνειρα, αμαρτίες και "κατά συρροήν" ενσυνείδητα , παθιασμένα λάθη
αλλά εσύ τα ξέρεις ήδη, γιατί έτσι ακριβώς θα τον ήθελες
να σκέφτεται και να είναι.

Είναι να ονειρεύεσαι αυτό
που ο άλλος ομολογεί πως θέλει να σου κάνει πραγματικότητα.
Είναι να του χαρίζεις αυτό, που
δεν μπορούσε ούτε να διανοηθεί , ότι κάποιος θα του πρόσφερε.

Πάθος είναι το συναίσθημα που σε κατακλύζει,
τα δάκρυα που κυλάνε αναίτια,
η προσμονή του ανέφικτου,
η επιθυμία που σε ξεπερνά,
η αγωνία που κορυφώνεται,
η αίσθηση του ακόρεστου,
η αναμονή που τρελλαίνει,
ο ερχομός του ανέλπιστου,
η τρυφερότητα που σε καταλύει,
η μελαγχολία που ξαφνικά εμφανίζεται,
η χαρά που σε πνίγει,
η λαχτάρα που σε σιγοτρώει,
το ρίγος που σε διαπερνά,
η απόλυτη ηδονή που περιμένεις,
η λύτρωση που δικαιούσαι στην ζωή.

Πάθος είναι η τελική συνάντηση μέσα από χίλιες αντιθέσεις,
η απόλυτη ολοκλήρωση που ξέρεις ότι θα συναντήσεις
-και αλίμονο πόσο σου έχει λείψει !-
αρκεί να κάνεις το ένα βήμα,
αρκεί να σπάσεις τις αλυσίδες της ψυχής και του μυαλού,
αρκεί να θελήσεις κάποια στιγμή να ζήσεις,
αρκεί να θελήσεις να ξανανοιώσεις ζωντανός.............

ΓΙΑ ΕΝΑ ΤΑΓΚΟ (ΤΟ ΠΙΟ ΕΡΩΤΙΚΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ)

Τα λεφτά μου όλα δίνω για ένα ταγκό ,
κι ένα άγγιγμά σου κάτω από το τραπέζι ,
αδιάφορα τριγύρω μου να κοιτώ ,
στο γυμνό λαιμό μου το χέρι σου να παίζει.

Τα λεφτά μου όλα δίνω για μια βραδιά
για ρομαντικές φιγούρες πάνω στην πίστα
να παραμερίζουν όλοι από την φωτιά
που θα στέλνει το κορμί μας στο prima vista

Τα λεφτά μου όλα δίνω για μια ζημιά
που να κάνει άνω κάτω την λογική σου
θέλει τρέλα η ζωή μας και νοστιμιά
άμα θες να βρεις τις πύλες του παραδείσου

Μια γυναίκα, ένας άντρας κι ένας θεός
ένας έρωτας θεός να μας σημαδεύει
να σου δίνω τα φιλιά στων κεριών το φως
και να παίρνω αυτά που ο νούς μας απαγορεύει.

Τα λεφτά μου όλα δίνω για ένα ταγκό
κι ένα άγγιγμά σου κάτω από το τραπέζι,
αδιάφορα τριγύρω μου να κοιτώ ,
στο γυμνό λαιμό μου το χερι σου να παίζει.

Μια γυναίκα , ένας άντρας κι ένας θεός,
ένας έρωτας θεός να μας σημαδεύει
να σου δίνω τα φιλιά στων κεριών το φως.....
...........................................................................

ΕΝΑ ΠΑΡΑΜΥΘΙ ΓΙΑ ΜΙΚΡΟΥΣ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΟΥΣ (Μάνος Χατζιδάκις - 'Το Νησί)

'Μια φορά κι έναν καιρό, υπήρχε ένα νησί στο οποίο ζούσαν όλα
τα συναισθήματα.
Εκεί, ανάμεσα στα υπόλοιπα, ζούσαν και η Ευτυχία, η Λύπη, η Γνώση, η
Αγάπη...
Μια μέρα έμαθαν ότι το νησί τους θα βούλιαζε και έτσι όλοι επισκεύασαν τις
βάρκες τους και άρχισαν να φεύγουν.
Η Αγάπη ήταν η μόνη που έμεινε πίσω. Ήθελε να αντέξει μέχρι την
τελευταία στιγμή.
Όταν το νησί άρχισε να βυθίζεται, η Αγάπη άρχισε να ζητάει βοήθεια.

Βλέπει τον Πλούτο που περνούσε με μια λαμπερή θαλαμηγό.
Η Αγάπη τον ρωτάει:
- 'Πλούτε, μπορείς να με πάρεις μαζί σου;'
-'Όχι, δεν μπορώ' απάντησε ο Πλούτος. 'Έχω ασήμι και χρυσάφι στο
σκάφος μου και δεν υπάρχει χώρος για σένα'.

Η Αγάπη τότε αποφάσισε να ζητήσει βοήθεια από την Αλαζονεία που επίσης
περνούσε από μπροστά της σε ένα πανέμορφο σκάφος.
-'Σε παρακαλώ, βοήθησέ με' είπε η Αγάπη.
-'Δεν μπορώ να σε βοηθήσω, Αγάπη.. Είσαι μούσκεμα και θα μου χαλάσεις το
όμορφο σκάφος μου' της απάντησε η Αλαζονεία.

H Λύπη ήταν πιο πέρα και έτσι η Αγάπη αποφάσισε να ζητήσει από
αυτή βοήθεια.
-'Λύπη, άφησέ με να έρθω μαζί σου'.
-'Ω Αγάπη, είμαι τόσο λυπημένη που θέλω να μείνω μόνη μου' είπε η
Λύπη.

Η Ευτυχία πέρασε μπροστά από την Αγάπη αλλά και αυτή δεν της έδωσε
σημασία. Ήταν τόσο ευτυχισμένη, που ούτε καν άκουσε την Αγάπη να ζητά
βοήθεια.

Ξαφνικά ακούστηκε μια φωνή:
-'Αγάπη, έλα προς τα εδώ! Θα σε πάρω εγώ μαζί μου!'
Ήταν ένας πολύ ηλικιωμένος κύριος που η Αγάπη δεν γνώριζε, αλλά ήταν
γεμάτη από τέτοια ευγνωμοσύνη, που ξέχασε να ρωτήσει το όνομά του.
Όταν έφτασαν στη στεριά, ο κύριος έφυγε και πήγε στο δρόμο του.

Η Αγάπη, γνωρίζοντας πόσα χρωστούσε στον κύριο που τη βοήθησε,
ρώτησε τη Γνώση:
-'Γνώση, ποιος με βοήθησε';
-'Ο Χρόνος' της απάντησε η Γνώση.
-'Ο Χρόνος;' ρώτησε η Αγάπη. 'Γιατί με βοήθησε ο Χρόνος;'
Τότε η Γνώση χαμογέλασε και με βαθιά σοφία της είπε:
'Μόνο ο Χρόνος μπορεί να καταλάβει πόσο μεγάλη σημασία έχει η
Αγάπη'.

ΚΑΙΡΟ ΤΩΡΑ..........

Μια βουβή σκοτεινιά.
Ένα γκρίζο τοπίο στο οποίο βγαίνει ο ήλιος μετά την βροχή για λίγο και μετά απότομα χάνεται. Άλλες φορές η ηλιοφάνεια διαρκεί περισσότερο και ζεσταίνει ό,τι δειλά δειλά πάει να φυτρώσει και να αναθαρρέψει. Και είναι όμορφα κάτω από τον ήλιο, τότε! Υπέροχη αυτή η ζέστη στην ψυχή! Και αυτή η ελπίδα! Τι μαγικό πράγμα! Αμέσως αναπτερώνεται στις ζωντανές ψυχές! Και φυτρώνει σαν εκείνα τα αγριολούλουδα με το πολύ λεπτό κορμάκι που σε πολλά σημεία είναι συχνά λυγισμένο και στραπατσαρισμένο και πονεμένο και όμως αυτό εκεί…… προσπαθεί να ζήσει να ανασάνει , να ανασηκωθεί, να βρει λίγο χωματάκι να στηριχθεί , έστω και χωρίς βοήθεια , έστω και ολομόναχο, ακόμη και με πολύ κόπο, ακόμη και αν ξέρει πως πάλι ο δυνατός βοριάς θα φυσήξει και θα είναι τόσο παγωμένος και κάθε επόμενη φορά το κορμάκι θα λυγίζει περισσότερο...... αλλά όσο έχει αντοχές θα προσπαθεί και περισσότερο.
Έτσι ξαφνικά , μέσα σε μια στιγμή , κάτι συμβαίνει και ο ήλιος χάνεται , ο ουρανός ανταριάζει και ξανά η βροχή αρχίζει.... και ξανά η σκοτεινά..... και ξανά ο καθένας να κρύβεται και να κλειδώνεται για να βραχεί όσο το δυνατόν λιγότερο , για να κρύψει ό,τι μπορεί να περισώσει από όνειρα παλιά που δεν θέλει να του πάθουν τίποτε, να μην του παρασύρει η νέα μπόρα ό,τι ακριβό και πολύτιμο έχει απομείνει . Τα βουνά έχουν τα δέντρα που σε μια ξαφνική βροχή , σε μια επίμονη μπόρα , σε μια καταιγίδα, του συγκρατούν το χώμα με τις ρίζες τους και δεν το αφήνουν να παρασυρθεί και να χαθεί. Εγώ, εσύ τι έχουμε; Μερικές φορές νιώθω πως τίποτε! Άλλες πάλι φορές, κυρίως μετά από μια ηλιόλουστη στιγμή , ίσως νιώθουμε πως υπάρχουν πολλά που μας κρατούν και μας στηρίζουν εκεί στην ίδια θέση, εκεί που μας έβαλαν ή που επιλέξαμε να πορευτούμε στην ζωή μας. Ίσως έτσι να είναι πράγματι. Όμως , όλο και πιο συχνά νιώθουμε πια τις πλάτες μας μουσκεμένες και εμείς σκυμμένοι να προσπαθούμε να γλυτώσουμε την καρδία μας ,να την περισώσουμε, να μην βραχεί να μην πλημμυρίσει! Να μην παρασυρθούν όλα ! Να μας μείνουν εκείνα τα νεανικά όνειρα , τα τόσα ακριβά ! Προτιμούμε τότε , συχνά, βουβά να πλημμυρίζουν τα μάτια μας! Τα δάκρυα παρασύρουν τότε όλη την γκρίζα σκόνη που έχει καθίσει πάνω μας. Νιώθουμε μετά πιο καθαροί , πιο διάφανοι και πιο στητοί και πιο δυνατοί ,και πιο……..έτσι θα ΄θέλαμε . Νιώθουμε στην πραγματικότητα απλά πιο κοντά σε εμάς τότε , στον εαυτό μας ,που μόνο εμείς απόλυτα γνωρίζουμε, και που συχνά τον χάνουμε,τον σκορπίζουμε ασυλλόγιστα , που δεν τον εκτιμούμε όσο πρέπει, που τον κάνουμε και πονά συχνά, που τον πιέζουμε να αισθάνεται και πολλά , που παρά την βροχή θέλουμε να γελάει ορθός και αλύγιστος και αξιοπρεπής και να το ακούμε κιόλας και να παρασύρουμε και άλλους στην λύτρωση της επικοινωνίας , της εφορίας, της χαράς.
Πολλά του ζητάμε και μάλιστα σε δύσκολες εποχές.
Καιρό τώρα αυτή η βουβή σκοτεινιά έρχεται απειλιτικά στις ζωές μας κάνοντας τον καθένα μας καλά κλεισμένο στο όστρακό του και φοβούμενο την επαφή και την επικοινωνία.
Οι πιο αισιόδοξοι δεν απορρίπτουν την επικοινωνία , την αποζητούν ίσως κιόλας , με τους δικούς τους όρους όμως, στα δικά τους μέτρα και έτσι ώστε να ανταποκρίνεται ακριβώς στις δικές τους ανάγκες. Αρκετοί δε , είναι σε επιφυλακή , ώστε αν αυτή η σχέση και η επαφή με τους άλλους ανθρώπους δεν ικανοποιεί πια τα ζητούμενά τους να κλείσουν απότομα και ερμητικά το όστρακό τους, αφήνοντας απ΄έξω κάθε ενοχλητικό , καθέναν που δεν μπορεί να τους καταλάβει και να ανταποκριθεί στις ανάγκες τους, καθέναν που τάχα δεν μπορεί να νιώσει το πνεύμα τους και φτάσει εκεί ψηλά που έχουν βάλει αυτοί τον πήχη της κατ' εφημισμόν επικοινωνίας και επαφής. Οι πιο ψαγμένοι και καχήποπτοι δε, βάζουν και δεικλίδες ασφαλείας. Έτσι αν κάτι δεν πάει καλά και η επικοινωνία , η επαφή κοπεί βίαια , να μην εκτεθούν κιόλας, κυρίως αν παρασυρμένοι από κάποιον οίστρο έχουν κατά λάθος πει και εκφράσει κάποια από τα καλά φυλακισμένα εσώψυχά τους.
Όμως είναι δέσιμο αυτό ; Είναι κοινωνία ψυχών τόσο δυνατή, που να μπορεί να διαλύσει την βουβή σκοτεινιά των ζωών μας, που άγρυπνα παραφυλλάει; Η επαφή των ψυχών και η εκμυστήρευση κομματιών της ζωής μας δεν γίνεται ούτε με πίεση , ούτε κατά παραγγελία , ούτε με κανόνες και πρέπει , ούτε κρατώντας κρυφούς οπισθοφύλακες να μας γλιτώσουν όταν το φως φτάσει στα ανήλιαγα της ψυχής μας. Απλά γίνεται.........Όχι κραυγαλέα, χωρίς απαιτήσεις από τους άλλους ,παρά μόνο να μας ακούνε ακόμη κι αν δεν μπορούν να τα συμμεριστούν και να τα νιώσουν όλα , απλά να είναι εκεί........κι ας είναι λιγότεροι απ΄οτι ίσως θα θέλαμε.......είναι όμως εκεί γεμάτοι αυτιά και αγάπη, χωρίς δεύτερες ερμηνείες των λεγόμενων, χωρίς εις βάθος αναλύσεις και έτοιμοι να ανοίξουν και την δική τους ψυχή χωρίς ενδοιασμούς μπροστά μας..........Τότε μόνο η λάμψη της επαφής και της επικοινωνίας διαλύει , έστω και πρόσκαιρα, την βουβή σκοτεινιά , τότε μόνο η ψυχή μας αντέχει τις μπόρες που έρχονται πάντα , τότε μόνο υπάρχουν στηρίγματα και χέρια να μας κρατήσουν , τότε μόνο δεν φοβόμαστε να εκτεθούμε στο άλλον.
Μόνοι μας σίγουρα μπορούμε να κάνουμε πολλά και νιώθουμε και απίστευτα δυνατοί και ικανοί όταν τα καταφέρνουμε.Πολλοί μαζί μπορούμε πολλά περισσότερα...........